Men zegt wel eens dat de eerste indruk die je van iemand hebt ook de beste is. Mijn ervaring leert dat dit niet altijd op gaat. Lees het volgende voorval.
In de centrale hal van het Isala zijn twee in- en uitgangen. Een voor de mensen die vanaf de grote parkeerplaatsen komen en een voor het halen en brengen-volk en de taxi-rijders. Ik zit nu aan de kant van de grote parkeerplaatsen te wachten tot de tijd van het bestralen aanbreekt.
Komt daar vanaf de andere ingang een kordate tante op me af gestiefeld: Bent u dhr. V. ? Ja, dat klopt. Zij is van de taxi. Wilt u dan de volgende keer aan de andere kant gaan zitten? Een bestraffende blik daalde op mij neer.
Ja, zeg ik, dat zal ik de volgende keer doen. Maar nu niet. U bent een uur te vroeg. Ik moet nog naar de radiotherapie. Oh daar zal ik dan eens achteraan gaan! Bij de taxicentrale bedoelt ze zeker.
En met stevige tred vertrekt mevrouw. Alsof ze het gaspedaal al in de centrale hal wil intrappen.
Ik denk: zeker een gefrustreerde schooljuffrouw die het klaslokaal heeft ingeruild voor de taxi.
Dat is mijn eerste indruk.
Een paar dagen later rijd ik met haar mee naar huis. En ze blijkt een alleraardigste , gezellige dame te zijn. We hebben het niet meer gehad over het voorval want zij weet niet wat ik toen dacht. En nu denk ik: zand erover.
Mijn eerste indruk is dus niet juist gebleken…. +
Ik had nog nooit eerder in een elektrisch aangedreven auto gezeten. Nu, bij deze taxiritten, dus wel een paar keer.
Wat me daarbij opvalt zijn een paar dingen:
- De motor hoor je niet meer als je voor een stoplicht staat. Alsof alles uitvalt.. en ik denk :Och God , wat nou? Maar er is geen probleem: hij start gewoon weer bij groen licht.
- De auto “denkt” teveel zelfstandig en waarschuwt de chauffeur en remt plotseling uit zichzelf als er een bewegend obstakel op het fietspad voorbij gaat.
- Er komt een langdurend gepiep omdat een hulphond op de achterbank ligt. Ook zo’n beestje zou een gordel moeten dragen!
In het restaurant kun je een stempel krijgen voor een warme drank. Bij tien stempels op je kaart ontvang je een kop koffie of thee. Vol verbazing reageert de barjuffrouw heel vriendelijk als ik vraag of de lichte bouillonsoep ook een stempel verdient. Immers het is warm en je kunt het drinken. Nee, helaas, dat is soep.
Dan moet u geen reclame maken voor een stempel voor warme drank… probeer ik nog maar eens. Regels zijn regels zegt ze. Daar ben ik het wel mee eens. Maar ze zal het doorgeven aan haar chef.
Kiek’n wattet wordt….
Bij mijn laatste bezoek – van deze ronde – wandel ik ten afscheid rond de parkeerplaats voor taxi’s.
Daar is ook een fietsenstalling. Wat mij hier opvalt is dat er nog maar enkele fietsen zijn met een wit achterspatbord. Voor de jeugdigen onder ons, die het niet zullen weten: Jaren terug was het zeer streng verplicht om witte achter spatborden te hebben. Op boete van een bekeuring! Maar dit terzijde.
Op een van de geparkeerde fietsen hangt een plastic hoes met het bericht dat deze fiets – met lekke banden en groene aanslag over het hele frame en zadel- over vier weken weggehaald zal worden als de eigenaar dat dan nog niet gedaan heeft. Maar ook die hoes is bijna niet leesbaar door de groene aanslag en zal dus wel veel langer dan vier weken aan de fiets bungelen…
Dan mijn laatste rit.
Zo oud en vies die fiets was zo nieuw en mooi glimmend was de laatste taxi, die me naar Raalte bracht. Ook elektrisch, mooi dashboard en soepel rijdend.
Met een chauffeuse die deze dag wel een 600 kilometers zal gaan afleggen! Dat is van hier naar Parijs. Wie doet haar dat na?
Welk merk auto vraagt u mij? Ik zou het echt niet weten. Want ik ben niet zo auto-logisch ingesteld. Ik weet niets van zoveel cilinders en zoveel km’s per liter benzine en dat soort dingen.
Ik ben al heel tevreden als ik droog zit en van A. naar B. kan komen en terug, natuurlijk. En dat is heel goed gelukt dank zij een regionaal bekend staand bedrijf in Raalte.
Met hartelijke dank voor deze dertig ritten TCR!!!
Hieronder foto’s van enkele taxi’s waar ik mogelijk in gezeten heb.
