Godzijdank staat voor een uiting van opluchting en blijdschap. God zij dank heeft een andere betekenis. Aan u lezer, welke titel bij deze column past.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het thema sprak me aan: ‘Een zee van tijd.’ Wat doe je met je tijd. Ik ben voor het eerst van mijn leven een weekend in een klooster. In Nieuw Sion, 4 km van mijn huis. Het blijkt een festival te zijn, met 100 deelnemers. In talloze workshops kan ik onderzoeken wat van het aanbod, welke ervaring mij kan helpen. Waarmee? Eigenlijk heb ik een zee van tijd. En toch doe ik onvoldoende datgene wat ik heel graag wil. Mijmeren, dingetjes en briefjes van mijn lief door m’n handen laten gaan. Iets opruimen. Ik wil niet dat rouwen het sluitstuk van mijn tijd is.
We doen mee met het dagritme van het klooster. Ora et labora. Ora: vier getijdengebeden (8, 12, 18 en 21.30 uur) in de Kloosterkerk. ’s Middags is er labora: Een uur werken. Ik ben van plan om – als niet-gelovige – mee te doen met het ritme van de vier getijden. Vrijdagmiddag heb ik iets verkeerd begrepen en sta ik ineens in een pop-up-koor, dat liederen gaat zingen tijdens het avondgebed. Tja. Mijn voornemen is meebewegen. Dus ik zing. Soms heb ik een hik bij een tekst, maar het zingen is heerlijk.
De rituelen bij zo’n gebedsdienst zijn mij onbekend. Het fijnst vind ik de 7 minuten stilte. Voor gebed? Voor mij mijmertijd. Over wat er in mijn hart omgaat. Een traan en een glimlach. Ik steek een kaarsje aan voor mijn lief. Op haar 75e geboortedag.
Een verhaal – of het waar gebeurd is doet er niet toe – sprak me aan. Een arme man heeft maïs van de akker gestolen. De reactie van de eigenaar van de akker: ‘Het spijt me dat ik niet heb gezien dat je arm bent.’ De essentie van deze omkering is voor mij dat je in veel situaties óók kunt kijken naar: Heb ik een aandeel daarin. Wat kan ík bijdragen aan oplossingen. I.p.v. onmiddellijk wijzen en oordelen.
Vrijwel iedereen hier gelooft in (een) God. Ik niet. Toch voel ik me op m’n gemak, voel me ook verwant. Door m’n opvoeding heb ik sterk de christelijke waarden meegekregen. Die probeer ik in mijn leven toe te passen. Door vooroordelen los te laten ontstaan prachtige gesprekken, die ook echt ergens over gaan. De workshops zijn daarvoor de blikopener en de smeerolie; inleidende sociale babbel is niet nodig. Ik maak wandelingen met enkelen. Het is een openbaring hoe open zijn, iets echt laten zien, leidt tot verdieping. Delen, elkaar raken en elkaar iets kunnen geven. Iemand brengt mij op een spoor hoe ik kan kijken naar mijn leven nu. Door een simpele opmerking die als een spiegel werkt. Een andere wandeling waarin we dingen delen die hart en ziel beroeren. Zaken die we meestal verborgen houden en die nu ineens toch door een kier naar buiten glippen. Bevrijd! Levensenergie gaat stromen. Bij het afscheid hoor ik dingen die me verwarmen en verlegen maken.
Ik vond in Nieuw Sion in Diepenveen verbinding binnen mezelf en verbinding met anderen. De prachtige abdij waar mooie, enthousiaste bewoners en vrijwilligers een plek creëren die dat mogelijk maakt.
Dank aan hen. En – wie weet – aan God.
Ik lees al een hele tijd met veel plezier je columns op deze site, maar deze maakt echt indruk.
Ik ken je nog uit Wageningen, SSR. Jij mij waarschijnlijk niet. Ik deed veel samen met Ineke Dekker en Thea van Pijkeren. We zijn nog steeds vriendinnen.
Ik woon in Raalte en herken veel van de dingen waar je over schrijft. ga zo door.
Alie van Schouwenburg ( toen van Foeken)