Het zit in een kartonnen emmer met een goudkleurige deksel. We bestellen het bij de middelste blauwe parasol op de Deventer vrijdagmarkt. Waarom precies daar weten wij zelf ook niet, maar lekker is het, dus blijven we het daar kopen. Een emmer vol heerlijke stukjes ruzievissen. Kibbeling dus.
Krokant gebakken en lichtbruin, zoals het hoort. Achterin staat er een vrouw stevig door te bakken zodat de aanvoer niet stagneert. Ze houdt de hongerige klanten goed in de gaten tijdens het bakproces. Het gaat lekker vlot, de bestelling is dan ook makkelijk; ’een emmertje vol graag’. De bak met vers gebakken kabeljauwstukjes wordt met dat heerlijke rammelende schepgeluid leeggemaakt.
Ken je dat, dat je daardoor extra trek krijgt?
Dan volgen er nog drie rappe standaard vragen. ‘Meenemen of hier opeten?’ en wordt een snelle riedel van de sauzen opgesomd. Ik filter er alleen ravigotte uit, dus dat wordt het. Tenslotte het beslismoment; ‘1 bakje saus van 0.50 of 3 voor een euro?’ Ik doe royaal, want dan krijgen we straks geen gedoe met 4 dippende handen in een te smal heen en weer schuivend petieterig sausbakje. Dan volgt nog; ‘pinnen of contant?’ en ja hoor… we kunnen ‘rijden’…
Rijden doen wij met twee wandelwagens die we berekenend gebombardeerd hebben tot : ‘racekarren’ anders willen buurman en buurman van drie er niet meer in. Racekarren zijn stoer en wij zijn groot en sterk hé opa? Opa vindt het ook en zegt diplomatiek: ‘Ja jullie zijn allebei groot en sterk’.
De tocht naar huis gaat in een moordend tempo dwars door het gezellige centrum. Buurman en buurman blinken niet uit in heel lang moeten wachten. ‘We kunnen ook alvast even een stukje proeven hé oma?’ Maar nee, we doen dit toch maar niet, want na dat proefstukje volgt ongetwijfeld; ‘zullen we nog een keer … oma?’ Voor je het weet moeten we het ritueel ‘proeven onderweg’ weer in gaan perken omdat de vis inmiddels ijskoud is geworden.
Thuisgekomen zijn de twee neefjes in no time uit de karren, hebben ze snel hun jassen uit en zetten zowaar hun laarzen strak in het gelid onder de kapstok. Ik ben oprecht verbaasd en maak snel een ‘trots op jezelf foto’ van het duo en hun boots. Wat ziet die foto er grappig uit, kleine M. steekt zijn kleine duimpje omhoog en kleine F. glimt van oor tot oor. Ze zijn echt supertrots en wij natuurlijk niet minder. Snel nog even de foto appen naar de ouders…
Dan gaat het echte smulfeest beginnen. Ze kunnen de kibbeling de emmer wel uitkijken!
Wij blijven graag komen op de Deventer markt bij de middelste blauwe parasol, je weet wel …bij de fontein met de trappen, waar buurman en buurman meestal staan te wachten met opa..
op hun heerlijke goudbruine feestmaal.
Website Proper Art
