Zoals u wellicht in dit artikel hebt gelezen, schrijf ik graag verhalen. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar sprookjes en legendes. In Salland valt daarover genoeg te vertellen. Bijvoorbeeld over het kruis op de Eikelhof. Eén van de verhalen die ik over dit zandstenen kruis schreef, heet Versteende Verlangens. Het heeft vorig jaar ook in de lokale krant gestaan.

Versteende Verlangens

Waar ik vandaan kom, hebben we dit niet en na die lange autorit snak ik naar een tochtje op de fiets. Dat het vandaag een snikhete dag is en zelfs een linnen broek en overhemd met korte mouwen zorgen voor een waterval aan zweet, kan me niet schelen. Ik moet dit gewoon nu zien, alsof iets of iemand me er naartoe lokt en dus stap ik op mijn gehuurde fiets.

Mijn nuchtere ik zegt me dat dit niet kan. Ik ben veel te oud om nog in sprookjes te geloven. Aan de andere kant hebben legendes mij altijd opgewonden en daarin wordt van alles beweerd dat niet mogelijk is. Toch schuilt er vaak een kern van waarheid in, zoals bij dat verhaal over die hond die in een mestput belandde en in paniek de vinger van zijn baasje afbeet. In de B&B waar ik logeer las ik dat dit zandstenen kruis, of eigenlijk degene voor wie het is opgericht, er iets mee te maken heeft, maar bewijs is er nooit gevonden.

Na een paar kilometer stap ik af en staar naar het kruis dat hier al zes eeuwen is gevestigd. Ik moet met eigen ogen zien welke tekst erin gegraveerd is. Op internet staat dat het werd opgericht voor ene Johan Luesckens. Dat wil ik met eigen ogen zien. Ik voel dat het belangrijk is.

Ik betreed het weiland en laat het droge gras aan mijn in slippers gehulde blote voeten kietelen. Zelfs van deze korte afstand is de tekst moeilijk leesbaar. Ik buig me voorover. Mijn overhemd, dat eerst nog aan mijn huid plakte, hangt nu uitnodigend naar voren. Die Johan heeft een prachtig uitzicht. Even hoop ik dat hij hier nog is. Het is lang geleden dat ik zo door een man ben bekeken. Weet je wat ik doe? Ik kom nog wat dichterbij. Ik heb het gevoel dat deze Johan hier al eeuwen op mij wacht. Al die tijd liep dat mannelijk schoon langs en hij kon er alleen naar kijken.

Ik krijg spontaan medelijden. Hier moet ik iets aan te doen. Vlug kijk ik om me heen. Deze show is alleen voor hem. Niemand te zien. Aarzelend maak ik de knoopjes van mijn overhemd los. Het is jaren geleden dat ik dit deed. Met ieder knoopje komt mijn zelfvertrouwen terug. Ik schuur mijn gespierde borst tegen het zandsteen. Het voelt prettig tegen mijn huid. Ik krijg het nog warmer. De rest moet ook uit. Ik worstel met de rits van mijn broek. De spanning en opwinding groeien. Eindelijk is hij los. Ik laat het kledingstuk zakken. Mijn hand gaat naar mijn boxer.

‘Meneer…’ klinkt een stem.
De stem van Johan, denk ik verheugd. Mijn striptease behaagt hem.
‘…Wat zijn wij aan het doen?’

De stem komt van achter mij en niet vanaf het zandstenen kruis. Verschrikt draai ik me om. Een politieman staat naast zijn fiets. Snel trek ik mijn broek omhoog. Alleen Johan mag dit zien.
‘U boft dat ik hier langs fietste,’ zegt de agent. ‘Eigenlijk moet ik u arresteren, maar als u mee fietst naar de Boskamp en een kop koffie met me drinkt, dan zie ik het door de vingers.’
‘Mag ik dan uw naam, agent?’

‘Johan.’

Website Liesbeth Jochemsen