Hoor toch eens! Vanaf meerdere kanten om ons heen klinken de driftige roffels van spechten door het bos. We wandelen door het parkbos van landgoed Windesheim. Dat klinkt wel heel dichtbij die ene roffel. We speuren met de ogen langs de takken van een heel dikke hoge eik. Ja, daar zit de vogel.
Maar voordat ik de camera kan richten vliegt hij weg. Omdat we tegen het licht inkeken was niet zo gauw te zien welke soort specht het was, we zagen alleen een donker silhouet. Was het nou een grote bonte specht, de middelste bonte specht of de misschien de groene specht?
De bosbodem is bezaaid met massa’s pollen sneeuwklokjes. Wat een prachtig gezicht. Op de knieën op de meegenomen plastic vuilniszak is het een feestje om daar foto’s van te maken. Sneeuwklokjes behoren tot de stinsenplanten die vaak bij landhuizen voorkomen, net als het daslook dat ik ook al zie opkomen hier in het bos.
Huis Windesheim is een havezate en werd rond 1600 gebouwd. Later kwam daar in 1750 een nieuw groter huis voor in plaats, waar omheen weer wat later een landschapspark werd aangelegd. In 1915 werden de tuinen rondom het huis aangelegd. Helaas werd in 1944 in de Tweede Wereldoorlog het hoofdgebouw met brandbommen door de Engelsen verwoest om Duitse officieren die hier gelegerd waren uit te roken. Het huis is nooit meer opgebouwd maar de ruïne ligt er nog, begroeid met mossen en overwoekerd met allerlei planten. Er staan nog wel twee mooi gerestaureerde bouwhuizen. In de tuin zie ik een paar witte en blauwe pauwen rondstappen. Jammer genoeg pronken ze vandaag niet met hun imposante staartveren.
We lopen verder en ik bekijk de vele grote eiken- en beukenbomen. Soms, met het hoofd in de nek, speur ik langs de stam omhoog om vogels te spotten. Her en der staan hoge dode bomen waarin duidelijk sporen (hakgaten) zichtbaar zijn van spechten. En kijk nou toch eens, daar zit warempel een bosuil wel tien meter hoog in een uitholling van zo’n dode boomstam. Wauw! Snel pak ik mijn fotocamera en door de telelens kan ik deze bosbewoner van dichtbij bekijken. Hij of zij zit daar heerlijk in het zonnetje te slapen na een hele nacht op muizen te hebben gejaagd. Zo nu en dan kiert een oog een beetje open. Deze vogel heeft dus heus wel in de gaten dat wij er zijn. Als ik vanaf de andere kant een foto maak is de kop ook meegedraaid. Wie observeert nou wie?
Slaap lekker uil, wij lopen verder.
Van de redactie: Wie die uil hieronder zelf eens wil gaan zoeken, DwarsdoorSalland heeft een mooie wandeling door dit gebied. Die vind je hier.
