De dorpskerk van Wesepe straalt in het zachte licht van kerstbomen met hun lichtjes. De jaarlijkse kerstmarkt heeft het kleine plein ervoor omgetoverd tot een warme oase van gezelligheid. Kramen vol handgemaakte kaarsen, geurige dennentakken en zelfgebakken taart, lokken jong en oud. Maar wat mij het meest raakt, gebeurt binnen, in de kleine kerk.
Daar zingt een koor, een groep mannen en vrouwen die zich met hart en ziel uitleven op oude kerstklassiekers. Hun zachte stemmen vullen de eeuwenoude muren met warmte. En opeens, terwijl ik daar zit, voel ik tranen opkomen.
Mijn moeder zong vroeger in een vrouwenkoor in Olst. Als ik haar hoorde zingen waren dit momenten van puur geluk en van veiligheid. Maar nu zat ik daar zonder haar. En dat gevoel van gemis kwam als een onverwachte golf van rouw en heimwee over mij heen.
Ik dacht aan haar gezelligheid, haar lach en haar warmte. Dat soort herinneringen kunnen zo scherp zijn, als een foto die je plotseling weer bekijkt en beseft dat het nog geen jaar geleden is..
Gelukkig zijn daar mijn kleinkinderen, de broertjes M&M die me uit mijn mijmering halen. Ze rennen enthousiast naar de kraampjes, hun ogen groot bij de aanblik van zelfgebakken koekjes en kleine houten speeltjes. Hun vrolijkheid is aanstekelijk. Ze slepen me mee naar een kraam waar ik lichtjes voor hen koop.
De gezellige kerstmarkt in Wesepe brengt me een wirwar van emoties. Tranen om wat ik verloren heb, maar ook een grote glimlach om wat ik nog steeds heb. Misschien is dat wat kerst in een dorpje zo bijzonder maakt: de mix van nostalgie en nieuw leven, van gemis en hernieuwde vreugde.
En ergens, tussen de geur van warme kniepertjes en de klanken van het koor, voelde ik haar bij me. Mijn moeder.
In de herinnering, in de muziek, en in de liefde die voortleeft in haar kleinkinderen en achterkleinkinderen..
.
Website Proper Art
© Proper Art/ Stichting Hier in Salland
