Hasan Kaddour: De Nederlandse vader en de Syrische vader

Ik ging op bezoek bij de familie van mijn vriend in Raalte om hem en zijn vrouw te feliciteren met de geboorte van hun eerste kleinkind. Een compleet nieuw gevoel dat ze voor het eerst zullen ervaren: grootouders worden! In Syrië hebben we een beroemd gezegde: “Er is niets dierbaarder dan je kind, behalve het kind van je kind.”

Met andere woorden, grootouders beschouwen hun kleinkind zelfs als waardevoller dan hun eigen kind. Ik weet niet of ze dit gevoel snel zullen krijgen, maar zoals we weten, spraken onze voorouders altijd uit ervaring en wijsheid!

De beschuitjes met blauwe of roze muisjes

We vierden op de Nederlandse manier, met beschuitjes bedekt met blauwe suikerbolletjes, een Nederlandse traditie waarbij roze wordt gebruikt voor meisjes en blauw voor jongens. Nou ja, ik kan begrijpen dat roze bij meisjes past – mijn dochter is daar het perfecte voorbeeld van – maar waarom blauw voor jongens? Deze kleur geeft me geen enkel ander gevoel dan de koude zee in het midden van de winter!

Ik dacht dat de juiste kleur voor jongens eerder felrood, vurige oranje of zelfs fluorescerend zou moeten zijn, want eerlijk gezegd: een tweeling van jongens in huis staat gelijk aan een complete militaire eenheid van meisjes als het gaat om , vernieling en lawaai!

Een kind roepen: de Nederlandse versus de Syrische methode

Terwijl we spraken, dwaalde mijn tweejarige zoon een beetje af, dus riep ik hem op de Nederlandse beleefde manier: “Kom hier, schat!” Hij bewoog niet. Ik riep nogmaals, met dezelfde zachte en rustige toon: “Kom hier, kleintje!” Hij bleef op zijn plek staan en keek me aan, alsof hij zich afvroeg: “Weet je zeker dat je tegen mij praat?”

Mijn vriend lachte en zei: “Nou, aangezien we in Salland altijd praten over onze verschillende culturele achtergronden, hoe roep je hem dan op de Syrische manier?” Ik lachte en zei: “Kijk en leer!” Toen verhoogde ik mijn stem een beetje – maar zonder te schreeuwen – en zei met een duidelijke, beslissende toon: “Kom hier, Aram!”

Binnen een seconde renden zijn kleine voetjes naar me toe en stond hij glimlachend voor me, als een soldaat die rechtstreeks bevelen had ontvangen van zijn opperbevelhebber! Iedereen barstte in lachen uit vanwege het duidelijke verschil tussen de twee methoden, en mijn Nederlandse vriend grapte: “Dus de Syrische vader is een militaire commandant?”

Is de Syrische vader streng? Of is er een geheim?

Natuurlijk betekent dit niet dat de Syrische vader streng is! Integendeel, ik denk dat Syrische vaders buitengewoon zachtaardige harten hebben, maar ze weten ook dat jongens – vooral jongens – geen vage boodschappen begrijpen. Ze hebben duidelijke en directe instructies nodig. De Nederlandse vader daarentegen ziet opvoeding als een democratische overeenkomst tussen hem en zijn kinderen, waarbij over alles wordt onderhandeld, van bedtijd tot het opruimen van de kamer. Terwijl de Syrische vader het principe toepast van: “Dit is wat je moet doen, en daarmee basta!”

Het Syrische kind versus het Nederlandse kind: genetica of opvoeding?

Als je een Syrisch kind op school naast een Nederlands kind observeert, zul je duidelijke verschillen opmerken, niet alleen in taal, maar ook in gedrag, energie en hoe ze met de wereld omgaan!

Het Nederlandse kind:
🔹 Zit rustig, luistert naar de leraar en stelt filosofische vragen zoals: “Waarom moeten we wiskunde leren als we een rekenmachine hebben?”
🔹 Rent niet door de gangen, maar loopt met gecontroleerde passen alsof hij de grond onder zich weegt.
🔹 Als hij valt, huilt hij een beetje en zoekt dan een “persoonlijke ruimte” om alleen tot rust te komen.

Het Syrische kind:
🔸 Zit in de klas, maar vindt al snel iets om te bewegen – zijn pen, zijn tas of zelfs de hele tafel.
🔸 Rent door de gangen alsof hij meedoet aan een internationale marathon.
🔸 Als hij valt, springt hij meteen op, rent naar zijn moeder of vader en roept: “Kijk wat er met mij is gebeurd!” voordat hij weer verder speelt alsof er niets is gebeurd.

Is dit genetisch? Of komt het door opvoeding?

Kunnen genen een rol hebben gespeeld bij het feit dat Syrische kinderen actiever zijn en Nederlandse kinderen rustiger? Of is het simpelweg het gevolg van de opvoedingsstijl? Misschien een mix van beide!
🔸 Het Syrische kind groeit op in een omgeving vol beweging en familie-interactie, waar grootouders, ooms en tantes zich overal mee bemoeien, waardoor het kind sociaal en altijd actief is.
🔹 Het Nederlandse kind daarentegen leert vanaf jonge leeftijd dat “persoonlijke ruimte heilig is” en dat hij vanaf jonge leeftijd onafhankelijk moet zijn, waardoor hij rustiger en bedachtzamer wordt.

Misschien is dat de reden… Maar dit was slechts mijn eerste analyse van het onderwerp. Het grappige is… we bekritiseren elkaar allebei! Wat vreemd is, is dat zowel Nederlanders als Syriërs opmerkingen maken over elkaars opvoedingsmethoden.

De Nederlander kijkt soms verbaasd of geïrriteerd naar de Syrische vader en denkt misschien: “Mijn god, die Syriër is zo streng!” Het grappigste is dat de Syriër op zijn beurt naar de Nederlandse vader kijkt, die een opdracht geeft en wegloopt, en denkt: “Nederlanders zijn onverschillig en dat is pas hardvochtig!”

We beschuldigen elkaar van strengheid, maar op verschillende manieren!

We hebben een scheidsrechter nodig tussen ons. Hij mag niet Europees zijn, want dan zal hij het Nederlandse perspectief delen. En hij mag ook niet Arabisch zijn, want dan zal hij het Syrische perspectief begrijpen.
Misschien moeten we iemand uit Oost-Azië halen – uit Maleisië of India bijvoorbeeld!

Het slot: lachen en vertrekken

Tussen het lachen en de gesprekken aan tafel brak het moment aan om te vertrekken. Terwijl mijn kinderen om ons heen speelden, riep ik met een luide, bevelende stem: “Kinderen, naar de auto – NU!” De twee jongens renden meteen, alsof ze in een race zaten! Iedereen lachte opnieuw.

Nederlanders en Syriërs, samen. En misschien, over een paar jaar, zal er een nieuwe generatie kinderen zijn die het beste van beide culturen in zich draagt: de discipline van de Syriërs en de kalmte van de Nederlanders! 🤭