Als ik Johanna tegenkom, dan groet zij met: “Ha búúúúrman” en ik antwoord natuurlijk “Ha búúúúrvrouw.“ Johanna woont namelijk op Overkempe, naast mijn huis. Overkempe is een woon-werkgemeenschap waar mensen met een verstandelijke handicap én talenten, het dagelijks leven delen. Bertus vraagt me steevast om een sigaar (ik rook al meer dan 10 jaar niet meer); Christien maakt altijd een praatje over haar leuke werk op Overkempe; Jan vraagt onversaagd of ik nog wel weet wat hij spaart (horloges en telefoons, liefst met simkaart); Bart is trouwens wereldkampioen schoffelen op de tuinderij; Tom noemde ik ooit Ton, dat kwam me op een reprimande te staan. Met vele andere bewoners heb ik regelmatig contact als ze langs mijn huis wandelen. Van het terrein van Overkempe vang ik soms geluiden op van bewoners, die duidelijk maken dat ze iets (niet) willen. Wat aan zoiets voorafgaat wordt mooi getoond in een documentaire die Ivo Niehe maakte over de bewoners van Overkempe. Hij neemt ons mee naar de gesloten afdeling. We zien hoe bewoners tot een energie-ophoping komen en ook hoe medewerkers met liefde en engelengeduld hiermee omgaan. Even naar buiten om te ontladen. Dat hoor ik dan soms gebeuren. Afgelopen maandag was de laatste van de drie afleveringen van de documentaire. Gemist? Terugkijken!
Een andere kabaalmaker op het terrein van Overkempe liet zich de afgelopen weken luid en duidelijk, dag en nacht goed horen. Bij de kudde MRIJ-koeien liep een stier. Die loeide en bromde wat af. Als ik dat geluid in een dicht bos zou horen, zou ik wegwezen. En ik maar gissen naar de reden van dat gebrul. De koe-vrouwtjes laten weten dat hij klaar is voor de grote sprong? De dames leken me niet onder de indruk. Ze graasden rustig door en lieten hun kalfjes gewillig aan de spenen lurken. Was het een waarschuwing voor de omgeving? Het is mijn kudde, blijf uit de buurt. Ik vroeg het Mindert, de boer van Overkempe. “Gewoon stoerdoenerij” zei hij. “Hij is nog maar anderhalf jaar oud.”
Sinds een paar maanden staan er twee bankjes onder de grote eik in het weiland Van Overkempe, langs het fietspad naast de Eikelhofweg. Een heerlijk plekje bij warm weer en ook bij zonsondergang zit je eretribune. In de eik waar je op uitkijkt hoor je jonge steenuitjes roepen. Voor m’n neus de kudde koeien. De zeven kalfjes liggen soms gemoedelijk bij elkaar tegen de heg. Dan rennen ze weer als echte jonge onbenullen achter elkaar aan. Tot de speen met melk weer lonkt. Het is een vredig tafereel. Op de rest van het terrein is het ook stil. Zelfs de stier houdt z’n gemak. Op het bankje zitten brengt rust. Heb je rust nodig? Ga eens op dat bankje zitten. Want zo gemakkelijk gaat het dus blijkbaar.
