Tante Marietje Kiekebosch was de moeder van Denne van Knöldert, de zus van Knöldert maar ook de zus van onze moeder. Afgelopen 10 januari stierf Marietje Kiekebosch-Tibben op de leeftijd van 91 jaar.
En dan komen er weer mooie herinneringen boven van een mooi mens. Vroeger woonden ze in Heino en daar komen de meeste herinneringen ook weg. Toen ze verhuisden naar Raalte was ik denk al een jaar of 16/17 (schat ik). Een leeftijd waar je met andere dingen bezig bent, maar te weinig meer met de familie (kump vanzelf wel weer terug)……
Terug naar Heino
Nog in de jaren zestig verhuizen ze terug naar Heino. De man van Tante Marietje, Ome Johan, was bedrijfsleider van de varkensproefboerderij in Heino en ze woonden aan de overkant waar nu café de Veldhoek zit en vroeger volgens mij Jansen of Blom.
Ome Johan had zo’n soort Volkswagen Transporter met een laadbakje waar varkens in werden vervoerd. Tante Marietje en Ome Johan en onze ouders waren net als met de rest van de familie best wel close. In mijn herinneringen kwamen we vooral op zondagmiddag meerdere malen per jaar bij elkaar op visite.
In die jaren hadden onze ouders nog geen auto, dus als we naar Heino gingen, haalde Ome Johan ons op met het Volkswagentje met laadbak. Soms kwamen onze neven en nichten ook mee, zodat niet iedereen in de auto zelf konden zitten. Geen nood, de zaterdag ervoor was het laadbakje grondig schoon gemaakt, zo’n afdekkleed erover en daar konden we prinsheerlijk onder zitten. En wij vonden het geweldig. Bijna het gevoel dat we in een gouden koets zaten (Kunnen ze in ’t koninklijk huis nog van leren).
En we werden altijd verwend door onze Tante Marietje. Heb er enkele keren gelogeerd en dat was echt een feest met haar. We werden verwend met zeer leuke uitjes en wilden altijd langer blijven. Niet dat we ’t thuis niet goed hadden, maar anders! Eenmaal thuis waren weer snel gewend.
We waren in Luttenberg geboren en het hoogtepunt voor ons in die jaren was toch wel ’t Luttenbergs Feest, maar wat er in de buurtdorpen (o.a. Heino) gebeurde, waren we nog niet echt van op de hoogte. Dus vroeg ik dat aan mijn neef waar ik altijd mee speelde wanneer er in Heino het Luttenbergs Feest gevierd werd.
Ik weet niet meer of het in het begin al gebruikelijk was, maar later kwamen ze ook altijd op Tweede Kerstdag bij ons op bezoek. Wat wel bijzonder was, omdat ze wandelend kwamen vanuit Heino.
Toen hun kinderen oud genoeg waren mochten die ook meelopen. Tante Marietje kwam achterna met de auto om eventuele uitvallers op te pikken, dus meer als een soort van volgwagen. Ze hield zogezegd de boel bij elkaar. Net een schaapsherder die haar kudde hoedde.
Toen we 16/17 waren mocht ik met 2 buurjongens op de zondagavond naar de Heidepark (bar) in Lemelerveld, op de brommer). Dus ook op Tweede Kerstdag. Maar de kinderen van Tante Marietje en Ome Johan gingen nog niet stappen en kwamen dus ook altijd weer mee. Zodat onze moeder dan had besloten dat ik maar thuis moest blijven. Was ik niet blij mee en bij bar Heidepark helemaal niet, want de omzet dat weekend was wel een stuk lager….
Niet veel later zijn ze weer naar Raalte verhuisd en zoals al eerder gezegd waren hun hobby’s iets veranderd, waarin de rest van familie bijna niet meer voorkwam. In mijn herinnering ben ik nog één keer met mijn familie (ik was toen een jaar of 15/16) naar Raalte geweest. Ze hadden op de overloop een pick- up (platenspeler) waar ze Wilma draaide met ‘Klomp met een Zeiltje.’ Terwijl wij inmiddels meer van o.a. Deep Purple waren: ‘Child in Time’ en ‘Black Night’ waren.
Toen ik een jaar of 5 terug enkele dagen in de week boodschappen ging bezorgen voor de Coop in Luttenberg, kwam ik op de maandagmiddag altijd langs het huisje van Tante Marietje in Raalte. Reed dan langzaam en toeterde enkele malen en toen ze mij eenmaal in de gaten had, zwaaide Tante Marietje altijd terug.
Mooie herinneringen van twee zwagers, Ome Johan en ons Pa. Ze waren in hun sas als ze bij elkaar op visite waren en een middag discussieerden over de huidige politiek en natuurlijk de landbouw en de laatste varkensprijzen. Ook de twee zussen, Tante Marietje en ons Ma, hadden altijd heel wat te kletsen of het nou over de mannen, familie of over de kinderen ging of af en toe wat te roddelen over de rest van de familie.
Alhoewel ons Ma wel eens wat jaloers was op haar zus. Onze Ma was iets grover en gezetter dan haar zus en dat vond ze niet altijd zo fijn. Ze had verder ook altijd net iets mooiere kleding vond ze en we dachten ook dat ze meer geld hadden dan de rest van de familie. Later bleek dat reuze mee te vallen.
Altijd nog als ik binnendoor naar Heino rij of op de terugweg, kom ik weer langs het huis waar ze in de jaren zestig woonden, dan komen iedere keer weer die mooie herinneringen weer bovendrijven.
Nadat onze ouders waren gestorven zagen we haar niet meer en ook corona gooide roet in het eten.
De laatste keer dat ik haar zag was met de begrafenis van onze moeder in 2019. Ook toen waren het warme en lieve woorden hoe ze zich onze moeder herinnerde. Zo dunt de familie langzaam uit. Wat overblijft zijn herinneringen.
Een lieve, warme, belangstellende vrouw, dank voor al die mooie herinneringen.
