De lockdown is weer verlengd en dus blijven ook de theaters gesloten. Na de eerste persconferenties had ik nog een gevoel van lichte paniek en moest ik uitpuzzelen wat ons te doen stond. Nu is het al routine. We halen de schouders op en gaan over tot de orde van de dag.
Door Roswyde Burgman
Niet dat het allemaal klare wijn is. Normaal gesproken werken we tot anderhalf jaar vooruit, nu hebben we maar een paar weken duidelijkheid. Het betreft niet alleen onszelf, het HOFtheater. Dit heeft gevolgen voor de theaterproducenten en alle mensen die daar van afhankelijk zijn, voor onze eigen organisatie en voor onze klanten, die niet weten waar ze aan toe zijn.
De producenten willen spelen zodra het weer mag, het is hun passie en hun brood. Die blijven dus hoopvol hun voorstellingen verplaatsen naar een datum zo snel mogelijk na het ingeschatte moment dat we weer opengaan. Helaas blijft dat moment opschuiven.
Onze bezoekers zijn allemachtig geduldig. Maar wat zeggen we tegen kaartkopers, die soms al bijna een jaar kaarten hebben voor een voorstelling? Na 2 of 3 verplaatsingen zijn die de draad kwijt.
En dan zijn er de collega’s van het HOFtheater die elke verplaatsing die ik regel, weer moeten verwerken. Het duurde even voor de leverancier van ons ticketingsysteem een optie had ontwikkeld om alle verkochte kaarten van een voorstelling om te boeken naar een nieuwe datum. Tot het zover was, moest dat handmatig. Zo is iemand uren bezig geweest met het per stuk omboeken van 900 kaarten voor 3 uitverkochte voorstellingen van 3Koteboebo – om ze na een volgende persconferentie alsnog te moeten annuleren.
Dat is dus nu wel routine geworden. Ik zou bijna zeggen dat we gewend zijn aan het “nieuwe normaal”. (Bah Burgman, ga je mond spoelen met zeep!) Maar dan de puzzel van het volgende seizoen. Hoe zal het gaan met de vaccinaties? Hoeveel mensen mogen we in het najaar ontvangen en wanneer gaat die anderhalve meter eraf? We weten: niets is zeker en zelfs dat niet. En dan is alles mogelijk.
