Ribs en Blues Pareltje: Reverend Peyton’s Big Damn Band

Reverend Peyton’s Big Damn Band is een opvallende verschijning, muzikaal én visueel. Ze toeren vijf weken door Europa. We hebben er wat achtergrond bij gezocht.

🎸 Wie is Reverend Peyton?

Josh “Reverend” Peyton komt van het platteland van Indiana (Verenigde Staten), waar hij opgroeide met een grote liefde voor traditionele Amerikaanse muziek – met name Delta blues, country blues, en rootsmuziek uit de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw. Hij leerde gitaarspelen van zijn vader en ontwikkelde al snel een unieke stijl waarbij hij op één gitaar zowel de baslijnen als de melodieën speelt. Denk: thumb-picking zoals bij de oude blueslegendes (Mississippi John Hurt, Charley Patton), maar dan met de energie van een punkband.

🥁 De Big Damn Band

Ondanks de naam is het geen groot gezelschap:

• Reverend Peyton – zang, fingerstyle gitaar (meestal op een resonatorgitaar), vaak ook slide-gitaar, en tegelijk bas én ritme.

• “Washboard” Breezy Peyton – zijn vrouw, speelt het wasbord (jawel, als percussie-instrument), en is minstens zo energiek als hijzelf.

• Max Senteney – drummer, meestal op een minimale drumkit, waaronder dus ook lege frietemmers.

Hun sound is rauw, puur en vol energie, en ze spelen meestal zonder enige elektronische franje. Het is alsof je een vooroorlogse bluesband hoort die per ongeluk in een punkclub is beland.

🎶 Wat maakt hen bijzonder?

• Ze brengen pre-war blues met een moderne twist: vuig, opzwepend en vol humor.

• Peyton speelt custom-built gitaren, waaronder een drie-snarige cigarbox-gitaar.

• Live zijn ze een soort straatmuzikanten-on-steroids – geen opsmuk, gewoon muziek recht uit de Amerikaanse klei.

• Ze toeren non-stop: tot 250 shows per jaar, en dat al ruim 15 jaar.

• Ze hebben een cultstatus in de alternatieve blues- en roots-scene, en zijn geliefd op festivals van Europa tot de VS.

🔥 Live op Ribs & Blues

Wat je op Ribs & Blues zag: geen typische bluesact met lang uitgesponnen solo’s, maar ritmische rootsblues met stompende beats, hard mepwerk op het wasbord en een show die tegelijk intens en ontwapenend is. Ze bewijzen dat de blues springlevend is – niet als museumstuk, maar als pure expressie.