Het gebeurt soms dat ik bedenk ergens over te willen schrijven, maar dat ik niet goed weet hoe ik het moet aanpakken. De directe aanleiding is nu een serie beelden die via het journaal van acht uur ’s avonds tot mij komt. Vrijwel elke avond wordt in het nieuws wel weer een nieuw hoofdstukje toegevoegd aan de ellende die zich voltrekt in het conflict tussen Israël en zijn buren.
Dag aan dag zie ik beelden van de ‘collateral damage’ die ontstaat bij de zoveelste (mislukte?) poging om ‘de vijand’ uit te schakelen. Met elk van die pogingen ontstaan nieuwe vijanden, al was het alleen al om de onschuldige burgers die zich naast het veronderstelde doelwit bevonden.
Niemand begrijpt intussen meer hoe hier een eind aan gemaakt kan worden. Mijn verstand zegt mij dat het ‘ja maar zij begonnen…’ moet stoppen, maar dat doe je zomaar niet als net je halve familie omgekomen is. Keer op keer zie ik beelden van vaders, moeders, oma’s, opa’s die aan de camera vragen of hun geliefden nou echt de strijders waren die zo nodig gedood moesten worden.
De ongelijke verdeling van de kansen in die regio blijkt ook als ik zie hoe een gewonde Israëli een schoon en helder verlicht ziekenhuis binnengereden wordt. Twee minuten later zie ik in hetzelfde journaal de radeloze drukte in de kapotgeschoten puinhoop van een ziekenhuis in Gaza.
Een gevoel van machteloosheid overvalt mij.
Dat gevoel wordt nog versterkt als ik de volgende morgen een citaat lees van een ontheemde vrouw uit Gaza: ’s Avonds probeer ik uit te rusten, wetende dat er misschien geen morgen is. Die onzekerheid alleen al is killing. Mensen zoeken een veilig heenkomen, maar vinden het niet.
En dan wordt ons in Nederland voorgehouden dat we alleen échte vluchtelingen willen opvangen.
Ik schreef over dit probleem al jaren geleden het volgende:
Er moet een reden zijn geweest,
je zegt niet zo je dorp vaarwel.
Je ruilt niet voor de flauwekul
je zekerheid hier-ben-ik-thuis
in voor gesoebat aan een grens,
gehobbel in een bus,
eindeloos lopen langs een weg
waarvan je alleen maar hoopt
dat hij ergens uitkomt
waar je thuis kunt zijn.
Waar liefde op je wacht
onder een veilig dak.
