Opi en omi krijgen dagelijks bezoek van een grote groep verschillende mensen. Er komen er inmiddels 3 per dag. Ze hebben stuk voor stuk mooie voornamen. Opi noemt ze -met respect- allemaal met dezelfde voornaam, nl. “Carinova”. Al die namen en gezichten en dan nog verschillende personen per dag dat wordt te veel om te onthouden.
“Carinova is geweest” krijgen M. en ik vaak te horen. Carinova is een zorgorganisatie in Salland die aan opi en omi de nodige hulp en verpleging biedt. Dat is heel goed geregeld in ons land. “Nu kunnen we samen oud worden in ons eigen huis”, zeggen ze. Dat is hun doel. Dat ze inmiddels zelf zeer hoogbejaard zijn, is iets anders, nietwaar?
Opi en omi hebben dus te maken met allerlei verschillende mensen die bij hen over de vloer komen. De zorgverleners zijn standaard altijd jonger dan hen. Omdat zowel opi als omi door hun hoge leeftijd ongelofelijk veel levenservaring hebben en daardoor een enorme wijsheid hebben, begrijpen zij donders goed hoe de verschillende types in omgang met hen zijn. Ze accepteren dit dapper, positief en vooral …wijs. Een knap stukje werk van iedereen.
Aan de andere kant is er ook sprake van een afhankelijkheid binnen de samenwerking tussen opi en omi en de professionals. Voor de professionals is het de kunst om snel te kunnen zien wat er nodig is en daar adequaat op te handelen in afstemming met de client die geholpen moet worden. Balanceren is het; dat is een kunst op zich. Dit alles binnen een ingepland tijdsschema, dus met druk van buitenaf. Dat moet vast wel eens wringen. Opi en omi merken hier echter niets van. Zij weten niet beter; het is wat het is.
Je hebt mensen die een diepe passie en talent hebben voor werken in de zorg. Die oprecht gelukkig worden van het omgaan met hulpbehoevende en kwetsbare ouderen. Laten we eerlijk zijn, er zijn er ook die dit wat minder hebben. Dat kan en mag. Dit zal je in elke organisatie wel tegenkomen. Ik denk wel dat de cliënten dit verschil feilloos aanvoelen. Meestal zit het hem helemaal niet in grote dingen, maar in de details. Hoe iets wordt gezegd of gevraagd. Op welke manier er iets wordt gedaan. Om het plat te zeggen; kwak je de borden snel op tafel… of zet je er soms even een bloemetje uit de tuin bij. “Kleine invoelende gebaren” hebben hele grote gevolgen, vooral in de
herfst van een bestaan.
Ik denk wel eens: wat zou het goed zijn als er nog meer gebruik zou worden gemaakt van de enorme wijsheid van onze oudere medemens. Mensen met verlangens, gevoelens en kleine wensen omdat ze allang geleerd hebben waar het echt om draait in het leven. Plukken van de wijsheid van ouderen, door samen een momentje te pakken om uit te zoomen. “Hoe gaat het nu echt? Wat gaat fijn, wat kan anders, waar word je blij van, schaam je je ergens voor, durf je onze hulp te vragen of te accepteren? Kan je er wel tegen dat je aangeraakt wordt of dat ik naar je kijk? Waar ben je bang voor? Hoe kan ik zien dat je boos bent, doe ik het te snel? Dat soort vragen.
Opi en omi zijn tevreden. Maar… ze “moeten” dit ook zijn; iets met generatie, mondigheid, Sallandse mentaliteit…positie van ouderen… kijk op hen als groep…de kijk van de maatschappij…
Ons land gaat steeds meer oudere mensen krijgen, wat zou het mooi zijn als we nog meer gaan leren van de wijsheid en levenservaring van onze toppers … de oudere generaties onder het motto:
Oud is ons goud!
Website Proper Art
