Opi heeft voor zijn raam een grasmat als voortuin. Vroeger maaide hij deze altijd zelf. Maar dat is inmiddels al jaren veel te zwaar voor hem geworden.
Onlangs besloten wij, de drie zussen, dat het fijn zou zijn voor opi als het gras er weer net zo uit zou zien als vroeger: strak als een biljartlaken met keurige kanten. Opi houdt van minimalisme, vooral als het om gras gaat. Mijn oudste zus en haar man wilden om die reden wel wat vaker bij hem gaan maaien.
Dus werd er voor opi’s 101e verjaardag een spiksplinternieuwe grasmachine cadeau gegeven. Opi vond het een geweldig cadeau, dat viel 101 procent mee want meestal is het:
”dat is veur mie toch niet meer neudig op mien leeftied” .
De maaierd zat in een doos die verdacht klein was. Dat betekent dan dat je het ding nog in elkaar moet zetten, merkte J. scherpzinnig op. We dachten alle drie hetzelfde:deze klus moeten wij fiksen.” ‘’Wat moet ..moet’’ zou omi gezegd hebben.
Voortvarend gingen wij aan de slag. Het boekje met de technische tekeningen en zo’n vervelend stappenplan werd meteen fluks aan de kant gegooid, veel te veel gedoe. Het duurde niet lang of wij liepen toch wel vast. Er bleven steeds meer schroefjes en ringetjes over. Toch het boekje er maar weer bij: maar ja, dat moertje staat echt nergens omschreven, hup vort ermee. Zo gingen we halsstarrig door.
Opi kwam zowaar kijken en onder zijn toezicht en priemende wijsvinger, werkten we verder. De wielen waren nog even een puzzel, want daar moest een soort van splitpen als een spagaat ingepropt worden. Uiteindelijk zat het hele ding in elkaar. Het leek echt wel op een grasmachine dus dat zat wel snor. Verlengsnoer eraan en dan naar buiten…
D. begon stoer middenin de eerste baan om te leggen. Om eerlijk te zijn zagen we totaal geen verschil met het niet gemaaide hoogstaande gras. Gelukkig kwamen er juist op dat moment drie mensen, of waren het engelen gestuurd door omi, aanlopen. Zij zagen meteen dat er hulp nodig was. De man van het gezelschap gaf een paar goede tips, het ding moest nog versteld worden op de juiste scherptediepte. D. volgde zijn advies op en als snel rende ze weer achter de snorrende machine aan.
Opi kwam kijken; de buren kwamen kijken en meehelpen. Plotseling was iedereen bezig met maaien, vegen en harken. Het was weer net als vroeger, de jaren 60 herleefden. Buren die elkaar helpen, je eigen stoepje schoonvegen, samen lachen, werken en vooral: tevreden en gelukkig zijn.
Het grasmatje werd uiteindelijk net zo glad als het kale hoofd van opi. Wat een heerlijke middag zo samen!
Hoog in de wolken keek omi toe, ze zwaaide met haar groene vingers naar ons…tot maais!
Website Proper Art
© Proper Art/ Stichting Hier in Salland
Heerlijk humorherkenbaar Joke.
Maar realiseer me nu wel dat mijn gras een kontje te hoog is. En mijn vader 110 jaar. Had ook al geen groene vingers….