De IJsselbiënnale 2021 gaat over de relatie tussen mens en natuur. 27 Kunstenaars zijn uitgenodigd om deze zomer ergens op of langs de IJssel tussen Doesburg en Kampen die relatie met kunst te verbeelden. Hoe actueel wil je het hebben!
Door Harrie Kiekebosch
In extreme tijden kunnen we niet uit de voeten met hoe we de samenleving geregeld hebben. Als corona komt, blijken de noodscenario’s niet te werken. Was een efficiënte organisatie die leidde tot administratief wantrouwen en een minimum aan IC-bedden wel zo’n goed idee? En als het niet meer ophoudt met regenen kijken we lijdzaam toe hoe de natuur al onze spelregels tart. Hadden we toch eerder met die dijkverzwaring aan de gang gemoeten of moeten we de CO2-uitstoot stoppen. Daar waar de werkelijkheid kennis en kunde inhaalt, daar waar de ontwikkelingen sneller gaan dan ons leervermogen, daar heb je experimenten en verbeelding nodig: kunst.
Precies dat is wat de IJsselbiënnale oproept. Met kunst stilstaan bij de relatie tussen mens en natuur in het algemeen, tussen mens en de IJsselnatuur in het bijzonder. Je moet dan misschien de individuele kunstwerken niet binnenstebuiten analyseren, hoewel dat bij enkele stukken zeker wel de moeite waard is, het gaat er – denk ik – vooral om dat je vanuit een kunstwerk op zoek gaat naar jouw eigen relatie met de natuur. Want daar zijn we als samenleving wel aan toe, nu het warmterecord van Europa op 54 graden is afgetikt, Valkenburg ineens een nieuwe rivier door de hoofdstraat had lopen en hier in Salland 30 graden het nieuwe 25 graden is geworden.
Als je van kunst houdt is de IJsselbiënnale een fantastisch openluchtmuseum.
Als je van natuur houdt is de IJsselbiënnale een fantastische soort van verrekijker.
Als je van wandelen en fietsen houdt biedt de IJsselbiënnale je mooie routes met verrassende tussenstops.
Ik hou van kunst, van natuur, van fietsen en van wandelen. Dus ik heb al genoten bij Deventer, Olst, Wijhe en Zwolle van de Biënnale. En overal was ik bepaald niet de enige die aan het genieten was. Ik kwam opvallend veel ouders met kinderen en ik zou bijna zeggen natuurlijk ook veel ouderen tegen. Dat past goed bij het voorwoord van directeur IJsselbiënnale Mieke Conijn in de biënnale-reisgids. Zij refereert aan de plicht die voorouders hebben aan hun kleinkinderen, de wereld goed achter te laten. Ik vind dat wel een mooi beeld. Pappa en mamma hebben het eigenlijk te druk hun leven op de rit te houden. Dus zijn opa en oma aan zet om de wereld voor hun kleinkinderen toekomstbestendig te maken. Pappa en mamma gaan dat later op hun beurt wel weer doen. Maar misschien is deze tijd wel de juiste tijd om er dan ook voor te zorgen dat de kinderen van nu niet de doodlopende weg inslaan die pappa, mamma, opa en oma wél namen.
Waarmee ik meteen een beetje verklapt heb welke vergezichten de kunst van de biënnale bij mij teweegbrachten.
De biënnale is nog tot half september te bezoeken, hoewel de routes daarna natuurlijk ook nog wel te wandelen of te fietsen blijven. Voor veel meer info kun je hier op de site van de biënnale terecht.
