De eerste zin die ik hoor is gelijk de mooiste van de IJsseltheaterfietstocht. ‘De zin waarmee je leeft, geeft zin aan je hele leven.’ Uitgesproken door Arie van der Krogt. Zijn prachtige stem zingt liederen met ontroerende of hilarische teksten. Renk Jan Visser begeleidt hem met virtuoze vioolmuziek. Dit alles in een sfeervolle Fortmondse tuin. De jaarlijkse IJsseltheaterfietstocht in het laatste weekend van mei kan niet beter beginnen. Het is een mooie traditie met kunst en cultuur, fietsend door de natuur. En met onderweg allerlei ontmoetingen tussen de fietsers. De zin om dit te doen geeft m’n leven zin.
Een jaar geleden gold dat ook. Ik fietste deze tocht toen nog met mijn vrouw. Veertig kilometer met vijf voorstellingen. Wat hebben we beiden genoten. Ik merk nu dat ook dierbare herinneringen zin aan het leven kunnen geven.
Later in een weiland, zittend onder een grote eik, kijk ik omhoog naar de Arnhemse meisjes. Daar in de boom, roerloos op een tak. Langzaam komen ze tot leven. Alsof ze uit een ei komen en, kruipend als jonge vogels, boomtakken en elkaar verkennen.
Bij mij achter gaat binnenkort ook een jonge vogel op verkenningstocht. Het wordt een andere vogel dan vader- en moederkarakiet verwachten. Een tijd hoorde ik de koekoek roepen in de berken langs de Zandwetering. Dat maakt me vrolijk. Ook hoorde ik de kleine karekiet zingen. Grote kans dat de koekoek haar ei legt in het karekietennest. Dan is één en één twee. Of eigenlijk: Van meerdere eieren/jongen blijft één over: het koekoeksjong. Deze gooit immers na uitkomen de rest van het karekietenbroedsel uit het nest. In zekere zin is de koekoek te vergelijken met een Vlaamse gaai, een ekster, een steenmarter, een kat: ze roven een nest met eieren of kuikens leeg. Dieren met een mooi uiterlijk en een roversmentaliteit.
De steenmarter maakt het in Salland erg bont. Als zelfs leden van een IVN-afdeling gaan pleiten voor bejaging, omdat de marter op weg is de weidevogels uit te roeien. Ondanks inspanningen van IVN voor beschermende maatregelen, ondanks de inzet van boeren met weidevogelbeheer, weet de steenmarter veel, te veel nesten leeg te halen. Het is natuurlijk een lastig dilemma. Menselijk ingrijpen om natuurlijke processen te beheersen heeft meestal niet veel goeds opgeleverd.
Nou kom ik thuis na de fietstocht en hoor in het bosje van Landgoed Hoenlo, achter mij, een nieuw geluid: oeh, oeh, oeh. Eerst twijfel. Is het echt zo? Bij de derde keer weet ik het zeker. Er zit daar een oehoe. Ik verdiep me een beetje in deze enorme vogel. En wat lees ik? De oehoe jaagt ook op steenmarters. Zou het dan toch nog op natuurlijke wijze goedkomen? Nou ja, goedkomen.
De ene diersoort eet de andere op. Je kan ook zeggen: De zin waarmee het ene dier leeft is het einde van het leven van de ander. Misschien moet Arie van der Krogt daarover een liedje schrijven.
Mag hij dat van mij komen zingen op de IJsseltheaterfietstocht 2025.
