Kippenvel. Over mijn hele lijf. Ik ben bij een concert. Het requiem van Verdi. Met het Philharmonisch orkest van Oost-Nederland (Phion) en een koor bestaand uit meer dan 200 zangers. Ik luisterde alvast naar een stukje van het requiem op Spotify. Het viel niet tegen, maar echt onder de indruk was ik nou ook weer niet.
Hoe anders is het om live bij een uitvoering te zijn. Er zit een muzikale orkaan voor mijn neus. Opgezweept door een dirigent, die alles uit de musici lijkt te willen sleuren. De muziek knalt de grote concertzaal van muziekcentrum Enschede in.
Tijdens de treinreis ernaartoe was ik nog in slaap gevallen na een korte nacht. Daarvan heb ik de hele avond geen last meer. Het samenspel tussen de instrumenten, het koor en de solisten is overweldigend. Met het slotkoor, Libera me, als absoluut hoogtepunt.
Terwijl het koor met alle kracht haar partij zingt, de orkestleden alles uit hun instrument halen en de dirigent met power het geheel verder omhoogstuwt, komt de solo sopraan daar – in haar eentje en zonder versterking – nog een keertje bovenuit. Hoe is het mogelijk. Mijn mond valt open. De avond maakt emoties vrij.
Een extra slaapuurtje daarna i.v.m. de wintertijd komt goed uit. Want ‘s ochtends doe ik mee aan een tennistoernooi van Ter Spille. Een leuke ochtend, waarbij alle aanwezigen willekeurig worden ingedeeld. Zwak of sterk, het maakt niet uit. Onevenwichtige indeling wordt ter plekke hersteld. Er is een grote opkomst. Belangrijke aanleiding is niet alleen het tennissen.
Na afloop is er een viergangendiner. Samengesteld en klaargemaakt door een lid van de club, topkok Geke van Keulen. Die tovert een overheerlijke maaltijd op tafel. Met Elzasser zuurkoolschotel als hoofdgerecht. En dat is echt anders dan u en ik ooit aan zuurkool hebben gegeten. Het clubhuis zit met 40 eters bomvol. De emotie is genieten.
Die ochtend vragen meerdere mensen mij: Hoe gaat het nu? Dan doe ik mijn verhaal. Wat ik ook best al vaak eerder vertelde. Toch heb ik geen routineus antwoord. Het lijkt of elke keer opnieuw vertellen, soms in andere woorden, het verdriet iets zachter maakt.
Anderen zeggen lieve woorden over mijn vrouw. Dat geeft een blije emotie.
Later loop ik met de hond. Ik zing het refrein van het lied ‘Vanaf Vandaag’:
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet in de aarde
Niet in die kist
Niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben jij niet
Jij bent veilig in mij
Vanaf vandaag begraaf ik jou in mij.
Tranen biggelen. De hond komt naast me lopen; kijkt me aan met haar trouwe kop.
Thuisgekomen luister ik nog een keer naar Verdi. Terwijl de muziek door de kamer schalt, komen de beelden van gisteravond terug. Ik zie de strijkers, de trompetten, de dirigent, alles. En ik geniet van dit requiem. Daarna zet ik ‘Vanaf Vandaag’ op. Dit is mijn requiem voor mijn vrouw. Het is een dag vol levendigheid en emotie. Morgen maar weer gewoon tennissen. Lekker meppen. Om de punten.
Benieuwd welke emotie dat oplevert.
