Renovatie KeizerslandenDeventer
We gaan aan de slag op een gigantische renovatie van ruim 200 flatwoningen (dacht om precies te zijn 1997/1998) in Deventer. Het was in de wijk de Keizerslanden als ik het me goed herinner. Flatgebouwen van 16 woningen (3 hoog en 6 lang). Iedere week moesten er een drietal woningen van 3 hoog opgeleverd worden. Er waren altijd 9 woningen onder handen. In de eerste flat van 3 hoog werd er eerst een week gesloopt, in de tweede werd er weer opgebouwd (o.a. tegelen van badkamer/w.c./keuken) en in de derde werd er afgewerkt en opgeleverd (afmonteren enz.)
Soepkip
Als er in de eerste week door de slopers alles gesloopt werd, stond de oud ijzer boer met een bakfiets al klaar om het oud ijzer in ontvangst te nemen (allerlei pijpen van verwarming, elektra enz. radiatoren enz.).. Dat leverde voor de installatie mannen een leuk zakcentje op om de vette hap op vrijdag (cafetaria’s genoeg in Deventer) te bekostigen.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Ook kwam de oud ijzerboer (we noemden hem “De Soepkip”) éénmaal in de maand met een visje voor iedereen die meehielp in de renovatie.
Flink aan de bak
Het was misschien niet de chicste wijk van Deventer, maar meestal wel hééél gezellig. Er moest best aan gepeest worden om 3 woningen op te leveren in de week, maar er was veel humor. In ieder flatgebouw was er al één woning gerenoveerd (model woning) waar de bewoners overdag konden vertoeven. (o.a. koffie drinken eten en douchen) en zo ’s avonds weer terug te keren naar hun eigen stekkie. En vaak kwamen ze bij ons meelopen op de bouw en zo had iedereen zijn eigen verhaal. Hier hebben we meerdere anekdotes aan over gehouden. En in iedere flat woonde altijd wel een bijzonder iemand.
Niet fitten
In de eerste flat was enkele jaren tevoren een zwerver komen wonen, dus vanaf toen geen zwerver meer. Het bleek dat hij nog een dochter had (wist hij zelf ook niet) en zij had ervoor gezorgd dat haar vader weer een woning kreeg. Door het vele roken was niet meer te zien wat voor behang er op de muren zat, überhaupt wat er op de muur zat. Alles was donkerbruin, net als het plafond. Zijn ritueel was iedere morgen te beginnen met het koken van een pan aardappelen die hij daarna in één keer opat. Tegen de tijd dat wij bij hem aan het tegelen waren, klaagde hij dat hij al wekenlang zijn (kunst)gebit kwijt was. Tijdens het afmonteren de laatste week van de renovatie in zijn woning vraagt een verwarmingsmonteur of hij even wil helpen het bankstel te verzetten, zodat hij daar een nieuwe radiator kan plaatsen. En wat komt er onder het bankstel tevoorschijn…zijn gebit dat hij inmiddels minstens 3 weken kwijt was. Blij raapt hij het gebit op en stopt het direct in zijn mond…
(tekst loopt door onder afbeelding)
Smerig en Ranzig
In een van de volgende flats woonde een kapitein die het grootste deel van zijn leven op zee had gevaren. Hij woonde alleen in deze woning en had geen aandacht voor luxe of wat dan ook. Geen behang op de muren of vloerbedekking op de vloer en geen gordijnen voor de ramen. Ging al jaren met kleren aan op/in bed liggen. Was wel schrikken toen ze bij het demonteren in deze slaapkamer kwamen. Zoals gezegd al jaren met kleren aan in dit bed gelegen en het was duidelijk te zien aan de slijtage dat het beddengoed al jaren niet meer was verschoond en zoals verwacht was dit duidelijk te ruiken. Als de bouwvakkers de woning betraden, was het spuiten met de toiletverfrisser een vast ritueel Die moesten ze zelf wel meenemen, want de kapitein kende dit niet.
Gasterig
Standaard ritueel was tijdens deze renovatie dat op een bepaalde morgen de w.c. pot verwijderd werd uit het toilet en dan betegelde de tegelzetter, wij dus, het toilet met snelwerkende lijm en in de namiddag, voor de loodgieter naar huis ging, werd de pot teruggeplaatst zodat de bewoner ’s avonds en ’s nachts weer naar het toilet kon. Maar bij de kapitein was het toch iets anders, ook de pot was al vele jaren niet schoon gemaakt zodat er een dikke korst door de pot heen zat. Het was zo vies, ranzig en walgelijk (bij het openen van de voordeur rook je deze viezigheid al) dat de loodgieters de pot opgepakt hebben en in de afvalcontainer geflikkerd, net als hun werkkleren en handschoenen. Er is toen een nieuw w.c.pot opgehaald. En ook schone werkkleren en handschoenen!
Vissie happen
Toch geen slechte kerel verder en toen we al veel verder waren in de renovatie kwam hij ons geregeld op vrijdagmiddag een haring brengen. Bij de eerste hap moest ik nog wel even nadenken. Het kwam gelukkig van de visboer en was verpakt, dusss…
“Overdrijven is ook een vak” zei de kapitein……
In de volgende column gaan we weer verder op de Keizerslanden in Deventer.
