We waren al wel op de hoogte, maar in 1983 tijdens de kerstborrel werd ons officieel gezegd dat we op ons huidige karwei, Stadhuis Lelystad, niet verder konden, waar we al een half jaar aan het werk waren. Verder was er op dat moment weinig werk dus de eerste maandag van januari 1984 moesten we naar het arbeidsbureau Deventer om ons te laten inschrijven voor een ww-uitkering. Ik was hier helemaal niet rouwig om, want vrouwlief was net op 30 december bevallen van onze oudste. Kon ik haar tenminste bijstaan waar mogelijk.
Tegelzetbedrijf Zwolle.
Maar al de volgende dag (3 jan.) belde het arbeidsbureau met de mededeling dat we ons de volgende ochtend moesten melden bij een tegelzetbedrijf in Zwolle. Ik zeg nog tegen de man die ik aan de lijn had dat ik nog liever een weekje thuis bij vrouwlief bleef. Dat was een mogelijkheid, maar dan werd mijn ww-uitkering onmiddellijk gestopt. Dat was heel duidelijk. Dus de volgende dag hebben we ons gemeld bij deze firma. Wij drieën zijn er denk ik ongeveer een week of acht geweest. Bij onze eigen werkgever kregen we iedere week het loon in een loonzakje en één maal in maand de vakantiebonnen, soms ook wel één keer in de drie maanden, maar we hebben altijd alles gekregen.
Deze nieuwe werkgever (vader en zoon) hadden hiervoor een andere aanpak. Iedere vrijdagmorgen kwam de zoon bij ons en vroeg hoeveel we moesten hebben: voor 2 volwassen tegelzetters + een leerling staat een bepaald bedrag + de kilometers die ik die week had gereden en dit alles samen werd in een enveloppe gedaan van een bekende Nederlandse bank en ’s middags overhandigd aan ons. Helaas zonder vakantiebonnen.
Einde WW
Na ongeveer een week of acht konden we terug naar onze eigen werkgever en weer verder gaan op het nieuw te bouwen stadhuis in Lelystad.
(tekst loopt door onder afbeeldingen)
Enkele maanden later was het tijd om de vakantiebonnen te verzilveren. Van onze eigen werkgever hadden we ze al binnen (was ook wel eens anders geweest), maar de bonnen van de werkgever uit Zwolle bleven uit. Gebeld, maar geen fatsoenlijk antwoord. Door dit meerdere malen te herhalen werd afgesproken dat we op een middag nadat we uit Lelystad kwamen, even bij hun langs zouden rijden. We komen aan bij het afgesproken adres in Zwolle, en staan dan voor een dichtgetimmerd kraakpand. Wij lieten ons hierdoor niet afschrikken en we zijn naar binnen gegaan. Eigenlijk voelde het wel een beetje als een spannende film. Helaas zijn hier geen beelden van. Beneden lag een enorme rotzooi op de grond van o.a. lege patatbakjes. We hoorden een stem boven die ons riep. Op de eerste verdieping was het al niet anders, daar slingerden vele lege bierkratten en blikjes rond. Die hadden ze allemaal leeg gedronken zonder ons hiervoor toestemming te vragen :-). Op de bouw hadden we altijd met de zoon te maken, maar hier zat de vader achter iets, wat op een bureau moest lijken. Hij was kort en duidelijk.
Vakantiebonnen waren niet mogelijk. Wel wilde hij ons nog wel tegemoet komen door een bedrag zwart uit te betalen om zo van ons af te komen. Mijn maatje en ik knipoogden eens naar elkaar en hebben het maar aangepakt. We hebben de volgende dag het arbeidsbureau nog even gebeld en gevraagd naar de man die ons naar dit illegale tegelzetbedrijf had gestuurd. Konden ze helaas niks mee. Hun taak was om mensen aan het werk te krijgen, maar met het financiële plaatje hadden ze niks te maken.
PEC Zwolle
Tot slot over dit oplichtende tegelzetbedrijf nog een kleine grappige anekdote: Één van de laatste klussen voor deze fraudeur was bij het stadion van PEC Zwolle. Daar moesten we grote plasgoten betegelen waar meerdere mannen tegelijk konden plassen. Mien toenmalige moat die zichzelf ook wel de “De knapste man van Luttenberg “ noemde keepte in een lager elftal bij ons in het dorp. De keeper bij PEC op dat moment was Piet Schrijvers. Eerder Bij Ajax was zijn bijnaam de “Beer van de Meer” en bij PEC werd dat de “Bolle van Zwolle”. Op het laatst toen het wat minder ging werd hij het “Lek van PEC” genoemd. Op een middag was het eerste elftal aan het trainen. We stonden dit schouwspel bij ons 3-uur bakkie koffiemoment even te aanschouwen toen mien moat naar Piet Schrijvers schreeuwde :
“Hey Bolle”, ik ben de Krolle”…
