Mijn ooggeschiedenis is best wel een beetje sneu, vind ik zelf, maar het levert ook lol op. Zo werd ik van de week in de wachtkamer van de operatiekamer gebeld door een begrafenisondernemer.
Of het schikte dat hij belde.
Nee, sta voor een oogoperatie.
Zie je het niet meer zitten dan…
Dat verlicht het wachten. Net als het gesprek met een al wat ouder echtpaar waarvan de man zijn losgelaten netvlies moest vast laten laseren. ‘Al wat ouder echtpaar’, dat zeggen de kinderen ook tegen mij en mijn vrouw, maar in de wereld van staaroperaties en netvliesloslatingen ben ik toch echt nog een jonge kerel.
Dat echtpaar was net als ik door Isala naar UMCG gestuurd. Mijn vrouw en ik waren die vroege ochtend onder code geel-omstandigheden naar Groningen gereden. Zij hadden al een dag eerder de taxi genomen. “Voor 250 euro. En dan hebben we nog afgepingeld ook!”
In 1933 geboren, hoorde ik de man inchecken, en in de wachtkamer vertelde hij dat ze tot heden gelukkig een gezond leven hadden gehad samen, dus zijn netvliesloslating, och wie deed hem wat op zijn oude dag. Wel jammer dat de kinderen aan de andere kant van het land woonden, maar verder?
Ach, o ja, zij had wat maagklachten gehad en dat bleek een tumor. Hij was goed uit een hersenbloeding gekomen, de prostaatkanker was behandelbaar en die recente penisoperatie, daar wilde het wondje maar niet van genezen.
Als ik zo veel ervaring had met oogoperaties, welke restricties hij dan straks kon verwachten. Ik zeg: “Nou, de eerste veertien dagen in elk geval geen seks!”
Toen ik aan de beurt was hoorde ik het riedeltje voor de vierde keer in een half jaar.
“We gaan u straks even een spuitje in het oog geven, kijk maar even naar deze hand, dan…” en dan zit die prik al in je oog. Je voelt een druk ontstaan alsof ze je oog oppompen, en je hoort daarna de chirurg zeggen “en dan komt er straks een druk op je oog en …” Maar dan is de pijn al lang geleden. Vanaf dan ga ik van dat gepiel in mijn oog niks meer voelen. Alleen het moment dat ze er met laserapparatuur, lampje, microscoop en spoelbuis ingaan is nog even eng, want je ziet dat dus gewoon wel op je afkomen.
“U hebt al veel oogoperaties achter de rug?” begint de co-assisitent een gemoedelijk gesprek als ze me op de operatietafel installeren, knijpertje op de wijsvinger voor de hartslag, handdoek om de nek alsof je net de boksring uitkomt, tegen het lekken van al dat vocht dat ze nodig hebben, een kussentje onder de knieholtes om makkelijk te liggen het komende uur. “Ja, dit is de vijfde keer voor netvlies, en ook al drie keer tegen staar.”
Ik lag onder de operatiedoeken, maar voelde de twijfel. Twee ogen, drie staaroperaties? Dus ik leg snel uit: ”Er was dit voorjaar een kunstlens losgeschoten. Ik heb geen derde oog of zo hoor!”
“Ja, zou wat zijn, dat je een derde oog hebt en dat je daar dan staar op ontwikkelt 😉”
Ik ging met een goed gevoel de operatie in.
Terug in de voorbereidingskamer hoorde ik in de ruimte naast me de oude man praten totdat de chirurg zei “We gaan u straks even een spuitje in het oog geven, kijk maar even naar deze hand, dan…”
Iedereen was al weer verder in zijn eigen wereld. Ik ook.
