Ding-dong, de voordeur van het huis waar ik aanbel gaat open. “Hallo, hebben jullie ook dit jaar iets over voor de oogstgave van de Stoppelhaene?“ Zo begint mijn openingszin. ”Het is voor een vluchtelingenkamp in Nepal” voeg ik eraan toe.
Door Carla Schulkes
Ik kreeg een paar maanden geleden een telefoontje van de commissie oogstgave Stöppelhaene. Ze zochten vrijwilligers om te collecteren. In mijn straat is de vaste collectant, die dit al 40 jaar deed, overleden. Wat mooi dat iemand dat zo lang deed. Plichtsbesef, trouw noem je zoiets toch, een nuchtere Sallander die zegt; det doek wel èèm ! Ik ga het ook proberen en wil me graag een uurtje inzetten voor dit mooie doel.
De gele metalen collectebus, die flinke gebruikssporen vertoont, wordt ruimschoots op tijd bij me afgeleverd met alle nodige informatie. Datum om te collecteren, het doel, uitleg over de QR code, een briefje voor de mensen die niet thuis zijn erbij. Top geregeld en ik ga op de maandagavond voorafgaand aan het oogstfeest op pad.
Gelukkig hebben de meeste mensen een warm hart en een gulle hand.
Ik zie dat men een portemonneetje of potje ergens vandaan haalt, voorbereid op de deurcollectes.
Maar het feit is er dat niet iedereen vanzelfsprekend kleingeld in huis heeft. Wen d’r mar an!
En als dat niet gevonden wordt is er nog altijd een la of jaszak. In sommige gevallen is het huis aan huis verspreide zakje al gevuld of wordt dit ter plekke gedaan.
De QR code is een goed alternatief en geld overmaken kan ook, enkelen maken daar gebruik van.
En zelfs een stoer vriendje van onze buurjongen brengt me onderweg nog een paar muntstukken.
De Bhutaanse Raaltenaar Amber Singh Subba is de drijvende kracht achter de stichting die gestart is met het project . In de Nepalese vluchtelingenkampen verblijven 6000 Buthaanse vluchtelingen. Het ultieme doel is om maar liefst 20 gezinnen in hun eigen onderhoud te laten voorzien. Dit gebeurt door kleinschalige veehouderij en groenteteelt. Het geeft de mensen eigenwaarde en toekomstperspectief vertelt de werkgroep op de site van de Stöppelhaene.
Al lopende in mijn buurt vraag ik me af; hoeveel geld heb je eigenlijk nodig voor een gezin ?
En als je omrekent ? Hoeveel drankjes die wij tijdens de Stöppelhaene nuttigen zijn dat eigenlijk?
Hoe zou het zijn om een hele grote gele collectebus op het Stöppelhaene terrein te zetten (tuurlijk in de buurt van de muntverkoop) en aan elke bezoeker vragen om er een muntje in te doneren?
Ik weet zeker dat het daarop bestelde drankje beter zal smaken.
Vroeger werd de opbrengst van de oogst aan de geestelijkheid overhandigd. Zij zorgden ervoor dat het bij de zieken en armen terecht kwam.
Mooi dat deze traditie blijft door de jaarlijks terugkerende oogstgave. Nu is het mondiaal, landbouwprojecten voor de mensen in arme landen om zelf in hun onderhoud te kunnen voorzien.
Wij gaan nu Stöppelhaene vieren, elkaar ontmoeten en proosten. Zoals het Stöppelhaenelied zegt: “wie maekt met mekaere wille, wille, wille.”
Ik hoop dat de mensen in de vluchtelingenkampen van Nepal ooit een keer kunnen zingen:
“De roggebouw is of édoane, en ’t laeste voer is op élaen”.
Hé Carla!
Hier word ik als WOR-lid blij van !! Zo ben ook jij – naast de Sallandse boer – ook een waardige ambassadeur van de oogstgave .
Groet,
Bertus de Haan
Hoi Carla,
Een goed verhaal !
Als mede-collectant voor dit mooie doel, was het weer een positieve ervaring. Ik kreeg zelfs ook nog van iemand een degelijke naaimachine, die na een opknapbeurt naar Congo gaat.
Het komt af en toe ook voor dat er een naaimachine meegaat naar het vluchtelingenkamp in Nepal als handbagage in het vliegtuig.
Groeten, Thea Pohlmann.