Het gelach van kinderen vult de zaal en alle moeders praten over hun dagelijkse zorgen, dat is vaak het probleem van de kinderen op school, hun lessen en gezondheid. Wat de mannen betreft, zij discussiëren op hoge toon over wereldzaken. De ene praat over de politiek en lijkt wel een politiek journalist, de ander een sportcommentator, en de derde is dan de expert in financiële zaken.
Hun bitterheid is niet zonder hitte in de luidheid van hun stemmen. Maar grootvader is de laatste rechter en heeft het laatste woord, dus iedereen stopt en keert terug naar het uitwisselen van grappen.
De vrouwen verbazen zich over het gemoed van deze mannen, die net nog een rood gezicht hadden van hun nutteloze platonische ruzies, en nu weer om alles lachen. Er heerst weer rust in het huis van grootvader en grootmoeder.
De kinderen rennen luidruchtig van de ene kamer naar de andere, of luisteren met plezier naar de verhalen van hun grootvader, terwijl grootmoeder met alle vrouwen de lunch aan het bereiden is voor deze kleine stam.
Ik open mijn ogen en merk dat het daglicht mijn koude, donkere slaapkamer begint te vullen. Ik zeg tegen mijzelf dat het geen sprookje is waar ik van droomde. Nee, het waren de mooie jonge dagen waar ik voor leefde, mijn ziel brengt me er altijd naar terug wanneer mijn dagen in ballingschap zwaar zijn en ik terug verlang naar mijn roots en mijn geboorteland.
We kwamen elke vrijdag met z’n allen bij elkaar. De getrouwde broers met hun gezinnen en mijn enige zus met de hare. Ieder van ons heeft drie kinderen, en vanaf de vroege ochtend begon het huis vol te lopen. Wij waren dan met minimaal twintig mensen, maar in sommige weekenden nodigde de grootmoeder extra gasten uit voor de lunch. Dan waren er in totaal zo’n vijftig mensen in ons warme, liefhebbende ouderlijk huis.
De tafel voor de lunch was altijd vol met het heerlijke traditionele eten zoals kubah, aubergine en courgette gevuld met vlees, en rijst natuurlijk ook de onmisbare falafel en fattoush salade dat op de beste manier was klaargemaakt. Het smaakte beter dan het eten in de duurste restaurants.
De voorgerechten, de salades, de hoofdgerechten, ik weet niet hoe de vrouwen in zo korte tijd konden strijden om hun best te laten zien in het koken van al die verschillende gerechten, die je zelfs niet aan de tafels van de rijkste koningen zou kunnen vinden.
Dit beeld dateert van elf jaar voor de oorlog die alles in mijn land verwoestte en de oorzaak was van het verlies van elk eenvoudig geluk.
