Vroeger heb ik eens een lantaarnpaal uitgetrapt. In Hoarle, bij Cultura. Als je hard tegen het deksel van de paal trapte, lukte het wel eens dat de lamp dan uitging. Ik word daar nog wel eens fijntjes aan herinnerd door mijn vriendin van destijds die nu mijn vrouw is. Het voorval wordt opgedist als ik betoog dat ik me kattenkwaad wel voor kan stellen, maar dat je daarbij nog niet andermans spullen hoeft te vernielen.
Ik vraag me soms af wat ik daar nu, 45 jaar later, opvoedkundig mee moet. Omdat ik het zelf vroeger ook deed, ontneemt me dat het recht de jeugd van nu er op aan te spreken? Ik denk dan altijd maar dat ik vroeger ook op mijn gedrag aangesproken werd op weg naar een grote jongen te worden.
Dus enerzijds ‘och, het is de jeugd’ en anderzijds ‘leer ze volwassen te worden’. Zo had ik laatst een stel dat de B&B afgehuurd had. Toen ik ’s avonds nog even buiten ging pissen, zag ik dat er wel twintig jongeren in zaten. Een corona-feestje… Nou, die moesten er binnen een half uur uit, dat ik anders de politie zou bellen. Ik mocht ze niet aanraken, moest niet zo schreeuwen en ik was ook een vuile kuthoer. Maar ze waren wel binnen een half uur weg. Toen een van hen een dag later met hangende pootjes zijn vergeten laptop kwam ophalen, heb ik hem die overhandigd met de stichtelijke woorden dat ie wel iets van zijn leven moest maken, dat hij daar alleen zelf voor verantwoordelijk was.
Ik weet níet of het goed komt met deze knaap. Ik hoop het. Hij was blij met zijn laptop, want daar stond het ontwerp voor een webshop op. Dus misschien loopt ie straks wel binnen.
Ik weet wél dat het persbericht van de gemeente Raalte om jongeren de door hun gegapte verkeersborden terug te laten brengen, geen zoden aan de dijk zet:
“Bijna dagelijks zijn de medewerkers van de gemeente Raalte op pad om een nieuw verkeers-, straat- of plaatsnaambord te plaatsen,” zegt Raalte op z’n topst down, “het ontbreken van een verkeersbord kan gevaarlijke situaties opleveren.” Dat dan zo’n jongere zegt: “Ah gat, daar had ik nooit bij stil gestaan, laat ik dat nooit meer doen. Weet je wat, die borden die ik in de keet heb hangen, die ga ik terugbrengen.” Dat kan tot en met 13 januari op de beperkte openingstijden van dinsdag, woensdag en donderdag tussen 9.00 uur en 14.00 uur bij de politie of bij de gemeentewerf aan de Enkstraat in Raalte. Zonder dat ze je in de boeien slaan, maar vermoedelijk wel met wat stichtelijke woorden, want anders hadden ze wel gewoon een depot buiten neergezet.
Vrogger kwam ik veel in de kroeg van Nols. Arnold Heetkamp heette de kroegbaas. En ergens in Salland heb je een Heetkamp-straat. Mag je raden welk straatnaambord er achter het schap hing! En vorige maand was ik in Bergen op vakantie, waar ze een straat hebben met de voornaam van die vriendin van Cultura. Toen heeft zelfs zij even in overweging gestaan of ze mij dat bord van de paal zou laten afschroeven.
En toen ze midden op het fietspad voor mijn huus langs ineens een paaltje neergezet hadden, heb ik die gewoon uit de grond geschroefd en de wegbeheerder gezegd dat ie ‘m op kon halen bij mij uit de hooiberg, zonder beperkte openingstijden. Ik heb dat vaker, dat het wel met wat minder kan op en langs de weg.
“Het kost veel geld die borden te vervangen”, schrijft Raalte. Dat geldt ook voor de behandeling van Parkinson, veroorzaakt door de gemeente die roundup niet verbiedt. Dus zo sterk is dat argument eigenlijk niet.
Er is één straatnaambord dat ik graag had willen losschroeven om thuis pontificaal in de kamer te hangen. Dat bord kwam ik tegen in Berlijn. Maar dat was in Oost-Berlijn. En de muur stond er nog. Dus die heb ik laten hangen. Een kennis van mij is er pas nog wezen kijken: hij hangt er nog steeds.
Via Summercamp Heino zijn veel plaatsnaamborden ‘Heino’ over de oostgrens verdwenen. Daders niet herkenbaar omdat ze allemaal donkere zonnebrillen droegen.