Wie had er vroeger geen posters op de kamer, of buttons op je naar bier stinkende spijkerjasje of misschien was je zelfs lid van een fanclub? Gelukkig is dat geen verschijnsel van vroeger en zal het altijd bestaan. Old-school mengt zich makkelijk met new-school, sterker nog; men is juist op zoek naar iets tastbaars. Een beweging die geen kloten met retro of nostalgie te maken heeft maar met het echte leven.
Je kunt natuurlijk ook beter een R&Roll god aanbidden dan een bedachte god, dictator of griezelige beweging. Een kruis, dikke boedha of swastika aan de muur is ook machtig ongezellig. Dan liever een poster van Cobain, Hendrix, Winehouse, Franklin, of Morrison. Of, okay-okay Taylor Swift, Bad Bunny, Doe Maar of Harry Styles…maar nog beter: WOLFMOTHER! Ze speelden nog op de Cross dit jaar. Deze Australische R&Roll band maakte furore rond 2006 en menig rocker werd adept, en terecht.
De opwindende rock van Wolfmother, met zanger/gitarist Andrew Stockdale als aanvoerder, veroverde de wereld met beukende, seventies hardrock zoals Led Zeppelin, Black Sabbath, Thin Lizzy of Grand Funk Railroad maar dan met een flinke portie stoner woestijnstof tussen de tanden. Aussies, riffs, hypnotiserende ritmes, ijle vocalen, de ideale raam-løs jukebox-in-je-auto-muziek.
Momenteel tourt de band weer volop en heeft de eigenzinnige Stockdale het goed voor elkaar, hij heeft namelijk de kearls van de Paceshifters in zijn band zitten. WAT? Hoe krijgen die rockers uit Wijhe, Overijssel (maar inmiddels wat uitgewaaid) dat in godsnaam voor elkaar? Zijn ze fan, hebben ze de zanger gestalkt om alsjeblieft eens… We vroegen het aan bassist Paul Dokman, in het bos aan de rand van de Sallandse Heuvelrug, hij is even een paar dagen thuis.
Dokman is namelijk net terug uit Londen en zit in een wat ontregelende jetlag-vibe, maar klagen doet hij niet. Even een paar dagen thuis en dan hops, de wereld weer in. Ik krijg koffie en we lullen over van alles en nog wat voordat puntje bij paaltje komt. Paul is nuchter en wars van blasé gedoe. Okay, hoe is deze wonderlijke maar begrijpelijke samenwerking tot stand gekomen? “Nou, we stonden in 2017 een paar keer bij Wolfmother in het voorprogramma, in de Melkweg en in 013, en vorig jaar ook een paar keer, dus Andrew kende ons sindsdien. In december vorig jaar begon hij ons plots te volgen op Instagram en toen kregen we zomaar een bericht, of we zin hadden om met hem te spelen in Parijs. We dachten eerst ‘is dit echt? Is dit een grap?’ maar verdomd, het was menens.’ Oef, dus het was andersom; hij vroeg hun.
Maar euh, zijn jullie fan van de band? ‘Ja natuurlijk, Wolfmother was een van onze inspiratiebronnen, die eerste plaat hebben we grijs gedraaid. We zijn geen enge die-hard fans maar liefhebbers van goeie muziek, geen fanclubleden ofzo. Het was vooral verbazing en HUH? M’n broer Seb heeft ze nog op Pinkpop gezien toen hij een jaar of 14 was. Man…zoiets is machtig maf en onwezenlijk. Nadat we het goed en wel beseften kregen we vooral heel veel zin.’
En? Zeiden jullie meteen ‘ja’? En hoe ging dat verder? ‘We kregen dus dat bericht, of we een show met hem wilden doen in Parijs, hij was daar op vakantie met zijn gezin en had zin om te spelen. We zeiden uiteraard meteen JA en vroegen wanneer. ‘Overmorgen’ was het antwoord, slik, okay heb je een setlijst? Dat had hij, een set van 18 nummers.
Het zweet brak ons uit en we moesten even flink aan de bak. Gelukkig was zijn boeker op vakantie en kon die show in Parijs niet geregeld worden waardoor we meer speling kregen, dus dat werd een show in de Tolhuistuin te Amsterdam; twee weken later. Dat was nog behoorlijk aanpoten maar we konden even op adem komen. De Tolhuistuin was binnen een uur uitverkocht waardoor de show verplaatst werd naar Paradiso, wat ook meteen uitverkocht. Ja, dat was wel even zenuwslopend’. Het is toch vrij krankzinnig wanneer een van je jeugdhelden je een berichtje stuurt en vraagt om bij hem in de band te spelen.
‘Dat is het…’ aldus de relaxte bassist.
Daaropvolgend kwam een heuse tour door Europa, inclusief een handvol shows in Nederland met als highlight natuurlijk de Zwarte Cross. ‘Drie maanden op tour deze zomer, van Londen naar Helsinki en van Dicky Woodstock tot aan de Zwarte Cross; we hebben er machtig veel zin in. Het is een kick, we spelen voor woest grote menigten door heel Europa, en de sfeer is te gek. Andrew is een beste kearl, aldus Paul, wel een beetje een apart’n maar dat is niet zo gek in deze wereld. ‘Het eerste optreden van de tour, na Paradiso Amsterdam, was er eentje in Zweden. We hadden niet samen gerepeteerd, en werden gewoon voor de leeuwen gegooid; stonden we daar ineens voor ik -weet-niet-hoeveel volk. Waanzinnig eigenlijk…’ Is dat dan professionaliteit? Vertrouwen? Laksheid? Gemak? vraag ik Paul: ‘Geen idee, hij is gewoon zo; hij werkt volgens mij intuïtief en vanuit praktisch oogpunt. Efficiënt is het ook wel, hij heeft een vaste begeleidingsband in Australie, eentje in Amerika en nu eentje in Europa. Eigenlijk wel lekker, zo’n Europese tour. We hebben onze eigen band ook nog en dat is heilig. We bestaan inmiddels 15 jaar en zien dit als een lekkere, leerzame fase, een boost ook wel ja’.
Krijgt dit nog een vervolg? Gaan jullie met hem bijvoorbeeld een plaat opnemen? ’Nou, zo plotsklaps en onberekenbaar als het begon, zo zal het misschien ook wel blijven. We weten het eigenlijk niet, we vinden dit een geweldige ervaring, we zullen wel zien. Andrew lijkt geen figuur die op langere termijn van alles plant of beraamt, hij lijkt van dag tot dag te leven en gaat impulsief te werk. We weten het dus niet’ aldus Paul met een grijns, ‘zo blijft het in ieder geval spannend en verrassend.’
Heb je nu je plots in een wereldberoemde band speelt ook zomaar te maken met alle rock&roll clichés die we kennen? Van coke, groupies, limousines en adorerende fans die op hun blote knieën om een handtekening vragen? Paul lacht en blijft down to earth. “Aah joh, we zetten weleens een handtekening enzo maar verder is het vooral reizen, op tijd komen en spelen. Tja, soundchecken doen we ook niet, Andrew gelooft het allemaal wel en stapt gewoon met z’n gitaar het podium op.
Aan aanstellerites doen ze niet en dat past de Paceshifters, met hun Sallandse roots als een warme handschoen. Ook al komt drummer Jesper Albers uit Venray. Hallo, wat een drummer is dat!
Een dikke vette PS:
De Paceshifters is zo’n band die nog niet iedereen kent, het is dan ook geen hap-slik-weg commerciële, mainstream band die slechts probeert te scoren bij de vaak debiele mainstream. Ze zijn echt, eigenzinnig en steengoed. Ken je ze nog niet? Of niet goed genoeg? Check hun platen en optredens en surf even als een dolle het net op. Misschien speelt Wolfmother ooit nog eens bij hun in het voorprogramma.
Muziekvideo
Website Paceshifters
