We zijn met z’n allen verbolgen over de tweets die Marjon Koopmans aan haar adres kreeg toegezonden. Maar is dat niet een verbolgenheid voor de bühne? We zijn toch gek op spanning en sensatie? Daarom staan de kranten er vol mee.
Ik was vorig jaar zelf slachtoffer van Twitter. Of eigenlijk, van de media die opbliezen wat er rondom mijn persoontje gebeurde op Twitter. Wilders had in een verkiezingsdebat geroepen dat hij Somaliërs en Syriërs terug wilde sturen naar hun land. Dat is zoveel als hun ons veilige onderkomen afnemen, dus stelde ik in een tweet voor dan ook zijn bescherming, dus zijn beveiliging, maar op te heffen. Niet die uitspraak van Wilders, maar mijn tweet werd nieuws. Een anonieme groep Vizier op Links vroeg zich af of dat soort linkse lui nog wel docent journalistiek konden zijn. En Wilders retweette dat ik hem dood wilde.
Ach, als je reuring veroorzaakt, weet je dat je af en toe zelf ook aan de beurt bent, dus dat nam ik voor lief. Maar toen kwam de journalistiek er achter aan. Een landelijk columnist lichte mijn doopceel, publiceerde mijn 06 en email, haalde mijn vrouw er bij en heeft een paar duizend volgers op social media. Nou, ik heb die betreffende zondagavond honderden bedreigingen gehad. Ook dat ik op Marjon Koopmans leek overigens.
Een dag later kwamen Tubantia en RTV Oost er achter aan. RTV Oost loog dat ik geen commentaar wilde geven. En Tubantia loog dat ik een reprimande van een van mijn werkgevers had gehad, terwijl ik die nog helemaal niet gesproken had. Die reprimande heb ik nog steeds niet gehad, wel waren er andere opdrachtgevers die uit zelfbescherming en eigen belang de samenwerking even opschortten.
Ik sprak daarover met een universiteit onderzoeker van de UT, die voorstelde dat een anonieme bron op social media voor journalistiek eigenlijk nooit bron zou mogen zijn en dat een slachtoffer daarvan nooit nadelige gevolgen zou mogen ondervinden. De politie handelde ook ongeveer zo: die kwam aan de deur of ik me veilig voelde en nam twee weken later nog weer eens poolshoogte.
Maar de media werken zo niet. Terwijl Vizier op Links bedreigende stickers op voordeuren plakt van ‘we weten heus wel waar je woont’ schreven zij over mij. Dat ik geen docent journalistiek meer was hielden ze buiten beschouwing, want dan was de tweet en de gevolg hebbende actie-reactie helemaal niet meer relevant en dan was het mooie verhaal weg. Zou het niet veel meer toegevoegde waarde hebben Vizier op Links proberen te ontmaskeren? Zou het niet relevanter zijn die opmerking van Wilders over Somaliërs en Syriërs tegen het licht te houden, ook in relatie tot dat hij beschermd moet worden over dat soort uitspraken? De man is door de rechter veroordeeld voor racisme hè? Nee, dat is blijkbaar niet logisch, de logica en de toegevoegde waarde zijn de verkoopcijfers. Ook al maken de marketingafdelingen van regionale bladen reclame voor hun fijnmazige aanwezigheid in de samenleving, journalisten zien aan het eind van de dag ook hoe vaak een verhaal van hen is aangeklikt.
Behalve als ze zelf worden aangevallen is het nieuws. En ook dan meten ze met twee maten. Tuurlijk is het helemaal verkeerd als je niet meer veilig bij een voetbalstadion je werk kunt staan doen. Maar als men mensen die bewust kiezen zich niet laten vaccineren uitmaakt voor wappies, ben dan niet verbaasd dat ze na de psychische tik die jij uitdeelde en soms ook een fysieke tik terug komt. Dat iemand van PowNews voor een kerk in Staphorst een trap krijgt van een kerkbezoeker vind ik eigenlijk wel heel begrijpelijk. Ik keur die trap af, maar ik keur die draaiende PowNews-camera nog veel meer af. Als de journalistiek het aan zou durven (maar daar hebben ze het lef niet voor) zichzelf een beroepscode aan te meten (net als advocaten, notarissen, verpleegkundigen, artsen, installateurs, timmerlieden) dan zouden die van PowNews al gauw buiten de beroepsgroep vallen. En ik denk dat de journalisten die over mij schreven ook wel een ‘in de gaten houden’-vinkje achter hun naam zouden oplopen.
Als de journalistiek nu eens zou afstappen van hun korte termijn ‘achter de politie-auto aanrennen’-gedrag, als ze de verharding van de samenleving nou eens zouden uitlichten in plaats van aanwakkeren, als ze de grootste schreeuwers nu eens niet voortdurend in de schijnwerpers zetten, als ze die haatdragers op internet nu eens een gezicht zouden geven, als ze bij hen aan zouden bellen met ‘mag ik jou eens wat vragen?’
Zou dat niet het begin van de verandering zijn?
