Al jaren wordt gewaarschuwd voor suiker in voorbewerkt voedsel, uitgebeeld in stapels suikerklontjes bijv. in een liter tomatensaus. Het staat als het goed is op het etiket onder “ingrediënten”. Dat etiket moet dus kloppen.
Maar de voedingsmiddelenindustrie doet zijn uiterste best om ons om de tuin te leiden. Waarom suiker in tomatensaus gooien? Als ik er suiker in wil, doe ik het er zelf toch gewoon in? In allerlei toonaarden wringt de voedingsmiddelenindustrie zich in bochten om de koper iets anders te laten geloven dan er in hun product zit.
Nu het is doorgedrongen, dat suiker eigenlijk niet zo goed voor ons is, laten ze ons geloven dat er in het één of andere product geen suiker zit. Omdat het verboden is om over de ingrediënten te liegen, moet precies worden afgewogen wat er op het etiket wel of niet mag staan.
Een nieuwe term uit de trukendoos is blijkbaar de uitdrukking “geen suiker toegevoegd”. Terwijl er wél suiker in zit. En blijkbaar mag dat.
In een supermarkt ergens in ons land, van één of andere keten, stond een jongeman een nieuw merk drankje aan te prijzen. Op de fles stond: geen suiker toegevoegd. Het was op melkbasis, dat smaakt van zichzelf niet zoet. Ik mocht een klein bekertje drinken. De regel “geen suiker toegevoegd” doet je geloven dat er geen suiker in zit. Dan kan het dus niet zoet smaken. Maar dat deed het toch. Dus zei ik tegen de uiterst aardige jongeman: “maar het smaakt zoet, dan zit er toch suiker in?”
“Ja, dat zit er in, maar er is geen suiker aan toegevoegd”. Met grote snelheid groeiden de vraagtekens uit mijn schedeldak. Wat daar dan mee bedoeld wordt, was mijn vraag. “Is er geen suiker toegevoegd aan de suiker die er al in zit?” “Ja, wist de jongeman te melden, dat wordt ermee bedoeld”. Er kwam nog een vraagteken bij op mijn hoofd. “Maar dat is toch idioot?” was mijn antwoord. En dat vond hij ook, gelukkig. Nu moet de voedingsmiddelenindustrie nog ontdekken dat klanten niet achterlijk of dom zijn en dit soort voedsel gewoon niet meer kopen omdat ze niet belogen willen worden.
Het lijkt er op, dat het een wedstrijd wordt, hoe de klanten het best bedonderd kunnen worden. Een ander voorbeeld was de aankoop van een bakje hondenvoer bij een andere supermarkt. Met grote letters stond erop: hart. Hart is hart en niets anders. Dat kon niet dus niets anders dan puur hart zijn. En in iets kleinere letters stond er naast: 100% vers vlees en 100% smulgarantie. Dat laatste was vast een rechtstreeks antwoord van een hond zelf.
Dat lust mijn poes ook wel, dacht ik, dus kocht ik een bakje. De inhoud bleek een onherkenbare samengeperste brei te zijn, waaruit geen hart te herkennen was. Bij betere beschouwing zag ik in de ingrediëntenlijst staan: minstens 26% hart. Het lijkt mij dus een pure leugen, dat er “Hart” op mag staan. Blijkbaar denken de supermarktleiders, dat klanten niet weten wat procenten zijn. Ongetwijfeld is er flink over nagedacht om een kreet te bedenken, die is toegestaan. Als je veel geld wilt verdienen, zorg er dan voor dat je goed wordt in het bedenken van dit soort leugens en/of halve waarheden. Dan wordt je zeker rijk!
Toch zijn er artikelen waar geen leugens op de verpakking staan. Kijk, daar staat in de supermarkt een pak vanillevla| Het zou naïef zijn om te verwachten dat er echte vanille in zou zitten. En werkelijk, het zit er niet in en er staat niet op: geen vanille toegevoegd| Eindelijk een eerlijk product.
Een bekende uitspraak is: de mensheid wil bedrogen worden. Misschien is het daarom dat er in de voedingsmiddelenindustrie zoveel gelogen wordt. Bewijs dus vooral het tegendeel.
