Door Jenneke van Doesburg
Wat is eigenlijk “oud”
Tja, ik ben zelf een zestiger, maar zie om mij heen wel steeds meer mensen die toch wel heel oud worden. Tachtig is niets bijzonders meer, mijn eigen vader is ondertussen 95. Hij staat op een bijzondere manier in het leven: bewust positief. Pa is een selfmade-man, heeft zich zijn hele leven prima gered en is nooit afhankelijk geweest van anderen. Lichamelijk sterk, nooit ziek, hartstikke handig, heeft tientallen keren de Nijmeegse vierdaagse gelopen en was in onze kinderogen de held die alles kon. Hij heeft nooit gedacht dat hij zo oud zou worden, zijn eigen vader was zwaar reumapatiënt. Maar nu is hij dus stokoud, letterlijk. Het lopen lukt niet meer zonder steuntje. Stok, rollator, in huis een trippelstoel en vorige week is een scootmobiel toegevoegd aan het rijdend materieel . Even wennen hoe de besturing werkt, maar al gauw vond pa het wel een handig ding. Kun je ook een winkel mee inrijden, toch?
Vooral niet jezelf afsluiten
Even terug naar dat bewust positief zijn. Hij investeert nog steeds in (kleiner wordende) vriendenkring en kennissen. Bellen, een kaartje sturen, mail beantwoorden, kortom: belangstelling tonen voor anderen en daar dan zelf de vruchten van plukken. “Als je gaat zitten klagen, komen mensen maar één keer bij je op bezoek”.
Zo wil ik het
Zo wil ik ook oud worden. Wel graag zo, dat het koppie het blijft doen, maar ik heb me nu al heilig voorgenomen om alle hulp aan te pakken die ik krijgen kan. Het spul is er voor gemaakt, gebruik het dan! En de mensen die jou helpen om in de kleren te komen, schoon te blijven en redelijk gezond; ik ben ze bij voorbaat al dankbaar. Ik wil geen zeurend oud wijf worden! En als ik dat dreig te worden, zég het me dan, ik ga naar je luisteren. (Hoop ik.)
