‘Sommige mensen leveren een grote inspanning om te krijgen wat normaal is.’ Dat gezegde houdt Hasan Kaddour deze dagen bezig omdat hij voor het eerst in zijn leven straks gaat stemmen. In Syrië was er maar één partij, daar kom je niet goed uit de voeten als je een soort van politiek verslaafd bent.
Door Hasan Kaddour
Ik ben de oorlog uit mijn land gevlucht, stak de zee over en streek 3000 kilometer verder neer in Olst om te krijgen wat zo vurig verlangde. Mijn recht..!
Straks voor het eerst zelfs stemrecht! Ik weet nog goed dat ik in het vluchtelingenkamp in Schalkhaar heel behoedzaam was toen daar de gesprekken met het personeel soms over politiek gingen. Ik wist wel een beetje van het partijenstelsel, maar wist niet zo goed wat je kon zeggen. Ik vond het in Syrië al fantastisch te horen over partijen die opkomen voor het milieu, en voor dieren. Maar ik had van mijn ouders veel advies gekregen, één advies ging altijd voor: praat nooit over politiek! Dat prentten ze vooral in toen we naar school gingen.
Die angst begon in Syrië begin jaren tachtig, toen er een revolutie plaatsvond tegen de heerschappij van het Baath-regime. De vader van Bashar al-Assad nam de macht over en maakte Syrië een dictatuur. Bij de revolutie liet hij de stad Hama in centraal Syrië verwoesten en doodde minstens 15 duizend mensen. Net zoveel als alle inwoners van Olst-Wijhe… Inlichtingendiensten onderdrukten, tegenstanders belandden in de gevangenis, als je politiek geëngageerd was kon levenslang of de galg je lot zijn.
Ik merk, ook nu ik officieel Nederlander ben, dat ik angst heb – als een soort fobie – om over politiek te praten. Als ik praat over overheidsbeleid hoor ik me zelf vaker ‘misschien wel, misschien niet’ zeggen. Eigenlijk is dat al een soort van politiek bedrijven 😉
Adem halen
Toen ik in Nederland aankwam voelde ik me als een klinisch overleden persoon die weer tot leven werd gebracht. Ik begon langzaam zuurstof in te ademen. Als politiek verslaafde was ik op een soort van schateiland terecht gekomen een eiland met een schat, zonder piraten.
Wat ik het meest heb geabsorbeerd, is dat – op een par partijen na – de partijen heel erg dienstverlenend zijn. Dat ze zich als eerste, als tweede en ook helemaal als laatste bezighouden met het dienen van de burger, en niet – ik zei, op een paar partijen na – een heersende ideologie hanteren die een etnische of nationale staat oplegt. Het beleid staat in het teken van het land en haar burgers. Ik kende dat uit de boeken, niet in het echt. Als iemand die zijn theoretisch rijexamen al gehaald heeft, maar nog meter in een auto reed. In 2017 zag ik dat helder. Ik had toen nog een stemrecht…
Wat was ik jaloers. En wat is dat een vreemd gevoel, dat de hele samenleving op een dag gaat stemmen, een samenleving waar je op alle fronten deel van uitmaakt, maar jij mag niet… Natuurlijk had al wel een mening. Ik was boos op een aantal partijen die vluchtelingen, immigranten en sommige Nederlandse gemeenschappen aanvallen.
Ik neig naar een partij die het milieu belangrijk vindt. Want dat is een issue waar het land zich zorgen om moet maken. Ik ben ook links. Maar met mijn achtergrond kan ik niet goed met het woord socialisme overweg. Die dictator in Syrië gebruikte dat vroeger in zijn slogan en deed precies het tegenovergestelde van wat hier socialisme is.
Als de socialisten hier een kwart waarmaken van wat ze beloven is dat al hel mooi 😉 Ik heb ze gelezen en beluisterd. De PvdA , SP ,trekt me dan wel aan, maar ik geloof dat die zich niet bepaald inspant voor Salland. De haat zaaiende partijen vallen af. Zij bevestigen hoe ik het ken van dit soort partijen in Syrië. Als je ‘nationalisme’ gebruikt, doe je dat niet uit liefde voor het vaderland, maar uit haat tegen andere nationaliteiten.
Toen ik net in Nederland was kreeg ik de indruk van een goed georganiseerd en goed gedisciplineerd land. Ordelijk als een uurwerk, foutloos. Maar daar kom ik van terug. Ik zie barsten in het milieubeleid (Europees doen we het het slechtst), vluchtelingenbeleid en immigratie zit voor zo’n rijk land gek in elkaar, en hoe de gezondheidszorg in coronatijd uit zijn voegen barst… Ik weet niet. En dan die avondklok en de rellen op straat. Wat gebeurt er als de democratische autoriteit de stok van een dictatuur proeft?
De democratie in dit land is solide, ik weet dat we niet moeten praten over een noodsituatie. Toch is het volgens mijn overtuiging het beste dat een partij die die stok in handen gehad heeft, niet te lang meer aan de macht blijft. Ik heb in Syrië uit het niets de dictatuur zien ontstaan…
Ik denk dat het nu tijd wordt voor partijen die Nederland vooruithelpen, partijen die de geest van jeugd ademen, partijen die verandering toevoegen waar de burger daadwerkelijk beter van wordt.
Als een politicus ja zegt, bedoelt hij misschien
Als hij misschien zegt bedoelt hij nee.
Als hij nee zegt, is hij geen politicus 😉
Als je mij vraagt of ik ga stemmen, zeg ik ‘ja, jazeker’. En dan bedoel ik ook ja. Natuurlijk ga ik stemmen. Misschien word ik zelfs wel lid van een politieke partij.
