Ik kom al sinds jaar en dag binnen met ‘moi’. Behalve bij mensen die zich heel belangrijk vinden, die ook verwachten dat je ze ‘u’ noemt. Dat u doe ik al lang niet meer. Met een ‘je vind het vast niet erg als ik ‘je’ zeg’ kan de omhoog gevallen u-vrager geen kant meer op.
Tenzij je héél ver omhoog gevallen bent. Oud Raalter burgemeester Houben zei tijdens een bezoek aan RTV Raalte eens “noem je me nou Jos?” terwijl ik het tegen presentator Jos Kogelman had. Ik zeg tegen Houben: “Zo heet je toch?” Daar ergerde hij zich blauw, geen en rood aan, de kleuren die zijn Waterloo zouden blijken op het CDA-congres waar de racistische partij PVV gedoogd werd. In die tijd zaten Pieter Omtzigt en Eddy van Hijum ook nog bij de christelijke politiek. Ze zullen nu toch wel wijzer zijn?
O ja, ik zeg wel u tegen studenten die mij u noemen. Zal ze leren.
Moi. Als ik voor werk in het westen moest zijn, durfde in dat vroeger niet goed aan. Dat ik voor stagebegeleiding op het mediapark ‘moi’ zou zeggen tegen Tom Egberts of Matthijs van Nieuwkerk? Je moet daar dondersgoed uitkijken wat je doet. De sfeer is er verrot. Er is daar iets met de zwaartekracht. Iedereen valt er omhoog.
‘Goedemorgen’ zei iemand tegen me om 11.56 uur, ‘kan nog net hè?’ Ik zeg: ‘doe maar een goede middag, daar heb ik veel langer wat aan!’
Ik was een dag na het overlijden van hun vorige burgemeester bij MTV in Amsterdam op bezoek. Meisje bij de receptie had die avond daarvoor mee uitgezwaaid voor de ambtswoning. “Droevig hè?” zei ze. Ik zeg, zo veel mogelijk in haar taal: “het was toch een bewussie? Kettingroowker? Longkanker?” Toen moest ze nog harder huilen. “Nou, van die Amsterdamse humor is ook niks meer over,” zei ik. Voor ik binnen mocht moest ik eerst door een detectiepoortje, riem af, schoenen uit, tas controleren, je kent dat wel van het vliegveld. Ze waren bang voor een aanslag. Daar hoorde je de laatste tijd zoveel van. Bij de VARA, bij de NOS. Ik zeg: “maar jullie zijn toch MTV? Zouden ze een aanslag komen doen bij Ex on the beach?” Moss het meissie nóg harder lipp’n.
Ik zag dat Amsterdam naast haar kenmerkende humor ook haar kenmerkende lef kwijt was geworden. Sindsdien zeg ik overal ‘moi’ als ik binnenkom.
Behalve als ik Russen op bezoek heb. Daar zeg ik ‘hoi’. Want dat proberen ze dan na te doen, maar die ‘h’ aan het begin krijgen ze de strot niet uit. Dus als ik daar ‘hoi, hoi’ zeg, zeggen ze ‘goi goi’ terug. En dat dan met klompen aan van klomp’nkok Dijkman, omdat ze die als souvenir mee terug wilden nemen, toen dat nog mocht van de heren waar je u tegen moet zeggen.
Luuster hier naar Moi van Höllenboer. Of hier naar een hele elpee van Daniël Lohues met de naam Moi.
