De lange tafel is gedekt, het geroezemoes vult de ruimte. De ‘reistafel’ is begonnen. Mensen van allerlei achtergronden schuiven aan. Er wordt gelachen, verhalen worden gedeeld, en tussen de soep en het brood door komen de gesprekken op gang. Over werk, over familie, over de wereld. Maar ook over de onverwachte wendingen die het leven kan nemen.
“Het leven kan soms gek lopen,” zegt een vrouw met een zachte stem. “Maar je moet proberen te blijven huppelen.”
Rashid, die zes jaar geleden uit Syrië vluchtte, lacht even. “Blijven huppelen… Dat klinkt mooi. Maar soms voelt het alsof je voeten vastzitten in de modder. In het begin was alles nieuw. De taal, de cultuur, de onzekerheid. Ik had een goed leven daar, een familiebedrijf. Hier moest ik opnieuw beginnen, zonder zekerheid, zonder diploma’s die hier geldig waren. Hoe blijf je dan huppelen?”
Aan de overkant van de tafel knikt Gerrit, een boer uit de buurt. “Ik snap wat je bedoelt. Ik heb altijd op het land gewerkt. Mijn vader, mijn opa, allemaal boeren. En nu? Regels, kosten, onzekerheid. Mijn bedrijf stond er al generaties, maar ik weet niet of mijn kinderen het kunnen voortzetten. Soms lijkt het alsof ik meer aan het overleven ben dan aan het leven.”
“En toch zit je hier,” zegt Marjan, die sinds een jaar weduwe is. “Na het overlijden van mijn man dacht ik dat ik niet meer vooruit zou komen. Alles wat ik kende, alles wat vast leek te staan, viel weg. Maar op een dag merkte ik dat ik weer kon lachen. Heel even maar, maar het was er. En toen dacht ik: misschien hoef ik niet meteen te rennen. Misschien is een kleine huppel genoeg.”
Rashid glimlacht. “Een kleine huppel, ja. Ik begon met vrijwilligerswerk, om mensen te leren kennen. Toen een cursus, een eerste baan. Geen groot succes in één keer, maar stapjes. Misschien is dat het geheim: niet wachten op het moment dat je weer kunt rennen, maar beginnen met een huppel.”
“En soms moet je elkaar een zetje geven,” zegt Gerrit. “Een boer zonder land heeft niks. Een nieuwkomer zonder netwerk heeft niks. Een weduwe zonder gesprekspartners heeft niks. Maar samen… samen heb je altijd iets om mee te beginnen.”
De gesprekken gaan door, de tafel blijft gevuld. En ergens in het geroezemoes, tussen de verhalen en de gebaren, wordt er voorzichtig weer gehuppeld.
Prachtig verhaal; inspirerend en hoopvol