Het was zover, na tien jaar gebruik te hebben gemaakt van de MOKwerf als atelier, zou ik het veld ruimen. De afspraak was toen gemaakt dat het als mijn atelier, zou stoppen als het pand gerestaureerd moest worden.
Toen Hein Meijer met het bericht kwam, was dat wel even slikken. Tien prachtige jaren op een superplek. Maar afspraak was afspraak.
We hebben samen overlegd wat er gedaan moest worden, door hem en mij, om het gebouw klaar te maken voor de restauratie. Hein begon met de ruimtes aan te pakken en ik met het uitruimen ervan.
Hein begon op zolder om het stofvrij te maken, de vloer te verstevigen en het te beleggen met folie zodat het bij regen of sneeuw niet meer door zou lekken naar de benedenruimte. Zelf was ik begonnen het tien jaar lang verzamelde materiaal buiten op een hoop te gooien.
Aanhangers vol naar de stort
De berg buiten werd steeds groter en hoger. Aanhangwagens vol hebben we weggebracht naar de stort. Hein was ondertussen de wanden van de werkplaats, met een borstel, te ontdoen van 150 jaar roetaanslag. De wanden werden met elke geboende meter lichter en Hein steeds zwarter. Kieren werden door hem gevuld met een kit om de tocht te verminderen en de onderkant van de houten wanden werden voorzien van nieuwe oude planken. Met heel veel energie en enthousiasme was hij bezig zijn MOKwerf een nieuw gezicht te geven.
Mijn kunstwerken naar de kringloop
Nadat alle rommel door mij was opgeruimd. kwam ik aan het hoofdstuk van mijn, in de loop der jaren gemaakte kunstwerken. Een klein deel ervan kon ik kwijt op de zolder van de schuur bij mijn dochter. Voor de overgrote meerderheid van de werken, had ik bedacht, daar zou ik de kringloop een plezier mee doen. Dan kreeg het toch nog een functie en konden anderen, tegen een minimum prijs, iets moois aan de wand hangen. Een heleboel werken, met of zonder lijst, in mijn auto geladen en naar de kringloop gereden. Daar aangekomen, stond de man al klaar om goederen in ontvangst te nemen. Ik vertelde hem het hele verhaal van dat ik noodgedwongen afscheid moest nemen van mijn atelier en de gemaakte schilderijen. De man leek niet direct onder de indruk te zijn van mijn verhaal en verzocht mij de achterklep te openen. Bij het zien van de hele stapel, schudde hij zijn hoofd met de opmerking: daar hebben wij geen publiek voor. Ik keek hem schaapachtig aan en begon mezelf zelfs te verdedigen door te zeggen, dat ik regelmatig dit soort werken verkocht. Maar het was duidelijk. Hij stond met zijn rug tegen een muur geleund en bleef zijn hoofd schudden.
Ik had verwacht met open armen ontvangen te worden. Maar nee, ik kon onze kunstkenner niet overtuigen. De klep maar weer dicht gegooid en teleurgesteld, linea recta naar de ROVA gereden en al mijn werken in de container gekwakt. Bij elke storting bedacht ik hoeveel tijd ik er had ingestopt, maar ook welk plezier ik er van had gehad. Elk werk dat in de container kwam, gaf wel een lekkere knal. En daarmee verdween mijn frustratie.
MOK voor heel Raalte
Met frisse moed kan ik weer iets nieuws gaan aanpakken en dat is toch iets wat elke kunstenaar wil. De MOKwerf gaat nu in opdracht van de gemeente gerestaureerd worden. Ik hoop dat dit prachtige monument een bestemming krijgt waar heel Raalte nog jaren plezier van mag hebben.
