Met alle liefde en respect voor de zorgen en het verdriet van mensen, en mijn geloof dat angst een legitiem recht is, richt ik een paar regels tot degenen van wie het geloof, de overtuigingen of de levensstijl niet overeenkomen met de islamitische religie – en dat is een zeker recht.
Dit land werd geregeerd met ijzer en vuur, met geweld, onderdrukking, terreur en moord, tot het punt waarop de mooiste woorden, zoals “veiligheid,” de meest beangstigende woorden werden.
Het woord “veiligheid” is afgeleid van het woord “vertrouwen”. “Leven in veiligheid” betekent leven in rust en voorspoed.
Stel je voor dat dit mooie woord, waarvan jij de geur van zijn parfum kunt ruiken en de zachtheid van zijn bries kunt voelen, door dit regime een bron van echte angst en terreur werd.
Maar…
Met de wind uit het noorden kwamen helden, vervuld van hun eigen geloof en vertrouwen in een God die hen steunt, de Almachtige. Ze kwamen, terwijl ze geliefden hadden verloren – door bombardementen, kogels of gevangenschap.
Ze lieten alles achter en namen hun zaak mee om zichzelf en ons te bevrijden van deze misdadiger. En ze hebben gewonnen, ze bereikten Damascus als overwinnaars zoals zij geloofden, en wij waren getuigen van dit moment. Hun komst was als een wederopstanding van Syrië uit de dood.
Er kwam geen enkel zorgwekkend woord van een van hun leiders of soldaten. Integendeel, ze brachten vrede en rust.
Toen jullie hoorden dat ze eraan kwamen, werd jullie verteld dat ze bloeddorstige criminelen waren, en sommigen van jullie geloofden dat verhaal.
Maar toen ze aankwamen, realiseerden jullie je dat jullie in jullie huizen veilig waren, dat jullie in jullie straten de baas waren, en dat jullie de eigenaren van jullie steden waren. Ze hebben geen druppel bloed vergoten. Ze hebben velen van degenen die wapens droegen in dit land vergeven en hen genade getoond.
Samen leven en samen bouwen aan de toekomst
Vandaag zijn we op de derde dag na de val van de tiran. Verdienen zij niet onze tijd, ons vertrouwen en onze toewijding?
Bij de geboorte van een kind vragen we het niet naar zijn dromen. In plaats daarvan voeden we het, beschermen we het, zorgen we voor zijn gezondheid en geven we het kleding. Later leren we het, versterken we het en vragen we naar zijn wensen en dromen wanneer het volwassen wordt.
Vandaag bevinden we ons in de eerste fase van het leven van Syrië als een pasgeboren kind.
Het belangrijkste is nu om haar de basisbehoeften van het leven te geven:
Infrastructuur, logistieke diensten, brood en voedsel, water, elektriciteit en energie, gezondheidszorg, onderwijs en verbindingen.
Daarna volgt de tweede fase: het administratieve en politieke ontwaken, na vijftig jaar van vernietiging op deze gebieden. De samenleving moet leren wat politieke processen zijn, hoe instellingen werken, hoe productie wordt beheerd, en hoe macht wordt overgedragen en justitie wordt beschermd.
Pas daarna komt de fase waarin we onze dromen ontwikkelen en onze ambities verwezenlijken.
Obstakels wegnemen
In de tussentijd zullen we obstakels tegenkomen en soms van mening verschillen over wat is toegestaan en wat verboden is. Dit is normaal, en het is het recht van elke overgangsregering om zijn kans te krijgen.
Het is ondenkbaar dat we van het ene moment van angst, “Zullen ze ons vermoorden?” overstappen naar het andere, “Zal wijn drinken toegestaan zijn?”
Ik zweer bij God dat jullie zullen drinken, dansen en zwemmen.
Maar nu is het belangrijkste om samen te blijven, hand in hand, instellingen op te bouwen, verschillen te erkennen en elkaars overtuigingen en geloof te respecteren, zelfs als jullie het er niet mee eens zijn. Geloof me, Syrië zal heropbouwen en herrijzen, van het uiterste radicale rechts tot het uiterste radicale links, binnen de grenzen van de overeengekomen wet en grondwet.
En nu we de barrière van angst voor Assad hebben doorbroken, hebben jullie het recht om, als jullie het niet eens zijn met de koers van de regering, terug de straten op te gaan, te demonstreren en zelfs een mislukte regering omver te werpen.
Natuurlijk ben ik geen expert of politiek analist, maar gewoon iemand die direct heeft geleden onder het regime of anderszins, en die droomt van een land dat bloeit in goedheid en beschaving, een land waar ik trots op kan zijn.
Dit is de eerste keer dat ik het gevoel heb dat mijn land van mij is, van mijn vrienden, mijn buren, de mensen in mijn dorp, mijn stad, en de stad naast mijn stad. Het is van iedere Syriër zoals ik, zonder dat iemand voorrang heeft op een ander. Ik ben niet afhankelijk van iemand om me te beschermen, want Syrië is mijn land, en de wet zal mij en mijn vriend beschermen, ongeacht hun religie of afkomst.
Het is niet de taak van de moslim om de christen of een ander te beschermen, en hij is daar ook niet toe gemachtigd. Maar het is de plicht van een Syriër om, als hij daartoe in staat is, een andere Syriër te helpen en te beschermen.
Zoals de martelaar van Syrië zei jezuïet pater Frans van der Lugt: “Voorwaarts.”
En een grote dank, vanuit mijn hart en ziel, aan deze moedige jonge mensen die, met hun geloof in hun hart en hun wil, alles hebben gegeven voor de vrijheid van Syrië, onze liefhebbende moeder. Hoeveel ik ook schrijf om mijn dankbaarheid te uiten, ik zal nooit hun waarde volledig kunnen weergeven.
E.S
Een Syrisch-Nederlands staatsburger
