Een goede film herken je aan een aantal vaste elementen. Er is een hoofdpersoon waar je je mee gaat vereenzelvigen; die hoofdpersoon probeert iets te bereiken, maar dat mislukt iedere keer. Als je denkt ‘nu is ie er’ gaat het toch nog een keer – liefst hopeloos – verkeerd. Maar dan uiteindelijk, dan toch komt het allemaal goed.
Meestal gaat het drie keer fout, de vierde keer gaat het faliekant mis, de vijfde keer is het kat in het bakkie.
Als je dat een keer weet, dan is het helemaal niet zo leuk meer een film te kijken. Je kunt dan bij wijze van spreken zo ongeveer bepalen hoe het laat het is, aan de hand van het aantal keren dat het al fout ging, om te bepalen hoelang de film nog duurt en dus al bezig is.
Als ik een film kijk, ga ik ook altijd op zoek naar die ene zin die ten grondslag ligt aan de film. Want echt, je hebt maar één goede zin nodig voor een filmidee. In Hollywood heb je advocaten waar je die ene zin kunt laten vastleggen, zodat je er veilig mee naar de filmindustrie kunt zonder dat ze jouw idee gappen.
Die ene zin?
Haaienvanger vangt een wel heel grote haai.
Of
Twee couveusekinderen worden verwisseld, groeien bij de verkeerde en vooral heel verschillende ouders op, en die kinderen komen daar pas achter als ze met pensioen gaan.
Of:
Reclamebureau bedenkt voor de grap een politieke partij, die per ongeluk de grootste wordt, maar bij dat reclamebureau hebben ze geen idee hoe ze politiek moeten bedrijven.
Als je een beetje creatief bent, kun je daar wel een verhaal bij bedenken.
Heel rijke, naar egoïstische ouders en juist heel arme maar zeer sociale ouders, en dat jij daar dan met een verkeerd pakketje gen-eigenschappen rondhuppelt, jezelf ontwikkelt, invloed hebt op je ouders en dan op je pensioen er achter komt dat die carrière ook heel anders had kunnen zijn. Met dan de prangende vraag: had je liever gehad dat je wiegje ergens anders stond.
En dat reclamebureau dit zich de teringtyfus schrikt van dat succes, stoer genoeg toch maar aan de klus begint, maar stukje bij beetje er achter komt dat de grap dan wel goed was, maar dat de samenleving uiteindelijk toch vindt dat je niet het gore lef moet hebben met onze democratie een spelletje te spelen.
Ik heb zelf wel eens overwogen een filmidee te lanceren rondom een homoseksuele presentator van een roddel-tv-programma die getrouwd is met de burgemeester van een grote stad, dat die roddelkoning de jaarlijkse afluister-trofee wint, maar dat ze daar stiekem afluisterapparatuur ingestopt hadden, zodat ze die roddelkoning konden afluisteren als het thuis over de gemeenteraad ging toen die trofee nog in de eetkamer stond, maar later ook seksscènes te horen waren toen de trofee naar de slaapkamer verhuisd was.
Heb dat idee niet ingeleverd omdat die ene zin te lang werd. Maar ook omdat dat eerste deel van het idee echt gebeurd is met Albert Verlinde.
Het blijft echter wel een mooi voorbeeld. Toen ik het vertelde aan studenten Journalistiek van de Moscow State University zagen die ook wel iets in dat verhaal. Voel jij ook dat de film dan een andere wending krijgt?
Het ging in ons land drie keer een beetje fout met Leefbaar Nederland, LPF en PVV. Iedere keer ging het een beetje meer fout. En iedere keer zou je denken dat de gevestigde politiek nu wel door zou hebben dat zijzelf de schuld zijn van populisme. Na FvD spraken ze ook echt over nieuw politiek elan, maar ze kregen de oogkleppen niet af.
Volgens de verhaallijn van een goede Hollywoodfilm is BBB het gevolg van die laatste stuiptrek. Het plot is pas echt goed als die partij overwonnen wordt omdat de gevestigde politieke partijen tot de orde komen en zich weer gaan inzetten voor de samenleving, een vangnet organiseren voor mensen met minder kansen en het geld niet verkwanselen aan bureaucratisch wantrouwen.
Met als slotscène die 1500 aangestelde ambtenaren om het toeslagenschandaal op te lossen, die bedenken dat dat opgelost kan worden met alleen al hun salariskosten.
Dat daarmee de rust terug keert in het land.
Na zo’n film ga je toch heerlijk slapen?
