Thijs Poelhekke was daags na de oudejaarsconference niet de enige met gemengde gevoelens. “Nou, ik heb een hoop bijzondere dingen bezocht in het theater,” zei een kennis in de foyer, “maar zoiets als dit spant de kroon.” Oud-leerlingen van Thijs hadden een prachtige avond gehad, “maar wat we hierover straks thuis tegen onze ouders moeten vertellen? Geen idee!”
Arjan van Wifferen en Thijs Poelhekke hadden tien jaar geleden ook al eens een oudejaarsconference gedaan. Omdat Thijs dit jaar (weer) in het nieuws kwam wegens ongewenst twittergedrag, besloten de twee nog maar weer eens letterlijk het podium te pakken om hun visie op de wereld over te brengen. Of eigenlijk vooral de visie van Thijs, waarbij Arjan een soort van opperstalmeester was. Om de onnavolgbare gedachtenkronkels van Thijs in goede banen te leiden.
De zaal zat vol met Heinoërs – want daar komen de heren vandaan – aangevuld met Raaltenaren. Maar heel lokaal werd de conference niet. Dat hield op bij het 900-jarig bestaan van Raalte. In de zaal wist niemand dat getal van 900 te noemen. 750? 600? Wat wel wat zegt over het welslagen van dat jubeljaar. Arjan: “Hoogtepunt van die 900 jaar was 2001, toen Heino er bij kwam.”
Maar verder ging het vooral over het thema ‘cancelen’ en ‘excuses aanbieden’. Dat was inderdaad wel een hoofdthema waarin onze bestuurscultuur dit jaar in is beland, aangejaagd door “topjournalistiek”. Excuses voor wat je zelf niet gedaan hebt, daar smult Thijs het meest van. Excuses voor ons slavernijverleden bijvoorbeeld, maar dan tegelijk ook wel de discussie over herstelbetalingen.
De dickpick van Marc Overmars en hem dan gelijk ontslaan. “’t Is wel een topsportclub hè? Alles gaat om zo hoog mogelijk voetballen. Hadden ze dan niet beter alle vrouwen kunnen ontslaan?”
Moederdag, een heel zielige dag voor ongewenst kinderloze vrouwen. Dus bedacht iemand om een dag na moederdag aan juist hen bloemen uit te delen. Maar volgens Thijs wordt het daar niet beter van. “Je wrijft het er alleen nog maar extra in… Dus kunnen die vrouwen nu een dag na die extra dag bloemen bij mij halen.”
Dat soort gedachtensprongen heeft Thijs de hele dag. Zijn vriendin kan het concept ‘moord’ nog wel voorstellen, ‘verkrachten’ niet. “Maar je loopt hier beter weg als je verkracht wordt, dan wanneer ze je vermoorden” legt hij haar, veel te hard pratend, uit op een overvol terras in Zwolle.
“Had het Prins Bernhard-fonds nu echt die lidmaatschapskaart nodig om de naam van die man van het fonds af te halen? Hadden ze niet beter subsidie kunnen geven aan nazikunst?”
Nou, dat soort gedachten plaatst Thijs ook op de socials. En wordt hij als leraar Nederlands ontslagen, ook gaat het om posts van tien jaar geleden. Leerlingen uit Haaksbergen waren erbij en genoten met volle teugen van hun voormalig docent Nederlands, net zoals ze van zijn lessen genoten hadden. “Mooie kerel!”
Uiteindelijk is hij dus een van die gecancelde Nederlanders geworden. Omdat je niet kunt maken een video te plaatsen van vrouwen die hem geïnspireerd hebben, een video die precies een seconde duurt en alleen een zwart beeld bevat. Zijn laatste ontslag las hij in de krant. “Ze vinden niet dat ik te ver ga, ze beschermen zichzelf.”
Dat vat voor Arjan van Wifferen en Thijs Poelhekke het jaar wel samen. We hebben een bestuurscultuur gecreëerd van cancelen en bieden, opgejaagd door de media, excuses aan. Alleen maar omdat we bang zijn voor ons eigen hachje.
