Toen ik Janke Dekker op het programma van Het Hoftheater zag staan legde ik de link. Wacht eens even, Janke Dekker, was dat niet de vrouw van Tom Egberts? En had die niet haar voorzittersrol neergelegd van de stichting Mores, meldpunt voor ongewenste omgangsvormen voor de Nederlandse culturele sector?
In ‘Ik volg mijn hart’ vertelt Janke Dekker haar levensverhaal dat verrassend veel overeenkomsten heeft met Barbra Streisand. Haar songs, in het Nederlands vertaald, dragen het verhaal van Dekker, dat gaat over opgroeien zonder vader, gepest worden door klasgenootjes, aangestuurd door hun ouders, een houding ontwikkelen met altijd een glimlach, maar uiteindelijk kiezen voor altijd je hart volgen.
In dat levensverhaal ook een korte romance als 23 jarige met een getrouwde man. Het koste haar een baan. Toen haar echtgenoot thuis kwam met ook zo’n verhaal was haar eerste reactie: als het die meid haar baan maar niet kost! Waarna ze nog negen jaar lang naar de aftiteling heeft moeten kijken met de naam van haar man en die toenmalige soort van minnaar.
Al die tijd is Tom Egberts noch Studio Sport niet genoemd vanaf het podium, the stage waar ze haar hele leven al zo graag staat en wil staan. En ik vraag me stiekem af of iedereen in de zaal die link kan leggen. Ook wordt de Volkskrant niet genoemd, de krant die zonder wederhoor twee carrières sloopte, “de kwaliteitskrant” als roddelblad, “omdat journalistiek ook maar gewoon een economisch product is dat verkocht moet worden, net als frikadellen.” Pas in de nazit werden namen als Johan Derksen genoemd, de man die patent heeft op het kapot maken van levens ten faveure van de portemonnee van John de Mol.
Janke Dekker stelde de theatergangers in de zaal de vraag wat ze van vreemd gaan vinden, of ze een relatie dan zouden verbreken. En wat vreemd gaan eigenlijk is. Pas als er seks bij komt kijken? Ik was even bang dat ze zou vragen of er ook zo’n klotenjournalist in de zaal zat met zijn rotstukjes. En ik vroeg me af of ik me daar wel eens aan bezondigd had. Dankzij journalisten bij Tubantia, Stentor en RTV Oost ben ik er wel eens slachtoffer van geworden in elk geval. Wat je dan doet? Blijven lachen en je hart volgen!
“Ik volg gewoon mijn hart,” zegt Janke Dekker, hoewel dat woordje ‘gewoon’ wel even wat lastiger ligt als er ineens uit het niets een vrachtwagen vol beton op je neerstort. Vanaf het door haar geliefde podium heeft ze een prachtige theatrale vorm gevonden om háár bijdrage aan het gesprek te leveren.
