Op deze regenachtige koude middag verlang ik naar het warme oord Corralejo op het Canarisch eiland Fuerteventura. Maar ook daar kan het regenen. Hier volgt – aan de hand van een kladje van toen- het verslag van een middagvullende gebeurtenis op onze vakantieplek.
Het regent al de hele dag. Een nat en glibberig voorval is het gevolg. Het speelt zich vlak voor onze neus af:
Naast appartementencomplex is een helling van twee verdiepingen diep. Daarover rijden auto’s met aan- en afvoer van levensmiddelen en andere zaken zoals beddengoed, en handdoeken, die van en naar een wasserij vervoerd worden. Zo komt vandaag een grote vrachtwagen de karretjes met schone was terugbrengen en het gebruikte goed ophalen. Over de helling naar beneden rijden gaat prima. Ook het wisselen van de waswagens.
Maar dan… De chauffeur probeert de auto achterstevoren de helling weer op te rijden. Iets wat normaal altijd goed lukt. Maar……. Het regent en de geglazuurde tegeltjes van de oprit zijn glad, spekglad zelfs. Alle banden slippen. En het blijft regenen. Waarschijnlijk nog heel lang, want de lucht is zwanger van donkere wolken.
De goede man is al een uur lang bezig geweest met het lossen en laden van de wagentjes . Bij de zoveelste poging om terug naar boven te rijden blijven de banden doelloos ronddraaien. Dan maar de pakken pannenkoekmeel voor de wielen. Dat werkt wel eens bij beijzelde wegen. Althans in Nederland. Maar vergeefs.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Er zit niets anders op dan te wachten tot misschien de zon doorbreekt.
Komt u maar binnen wachten. Kopje koffie? Ja graag. Mijn naam is Juan Franco. Na de koffie is het buiten nog steeds nat. Na een uur ook nog.
Ondanks het feit dat ons Spaans niet zo denderend is proberen we toch diverse mogelijkheden voor een oplossing te overwegen.
- De aanwezige lading weer lossen, zodat de auto lichter is? En dan met mopsen de weg droogvegen?
- Een trekker laten komen?
- De vrachtwagen toch proberen te draaien, zodat hij met de aandrijfwielen de wagen kan trekken in plaats van duwen? Daarvoor lijkt de ruimte te krap.
En de regen blijft vallen. Wilt u misschien wat eten? Nee, vanavond thuis eten. Iets drinken? Nee, dank u. Dan maar de TV aan want een diepzinnig gesprek over de essentiële waarden van zon en regen in een vakantieverblijf lukt ons toch niet. Wel begrijpen we dat ze in Spanje een ander woord voor regen hebben dan op de Canarische eilanden.
Logisch denk ik: in Limburg zegt men “rengel” tegen de regen en in Friesland is het “rain”. Niets nieuws onder de zon dus.
Wil de chauffeur zijn vrouw niet bellen? Nee, zij zit op La Palma, helemaal aan de uiterste westkant van de zeven eilanden. Zij wonen daar eigenlijk met drie kinderen en hij heeft hier voor zijn werk een adres in de buurt van Antiqua in het zuiden. Hij geeft zijn adres, zodat we hem kunnen bezoeken als we in de buurt komen.
Juan Franco kijkt TV. De regen blijft spetteren. En wij gaan ook onze gang en dekken de tafel. Voor ons. We kijken om de beurt naar buiten. Druppels blijven dansen in de plassen. Na het eten gaan we puzzelen. Hij rookt buiten een sigaret onder het balkon en kreunt en zucht .
Dan belt hij zijn baas en krijgt op zijn kop dat hij wel eerder had mogen bellen….. Na een kwartier komt de baas in een jeep met trekkabel. Ze zeggen -met een flinke stemverheffing- iets tegen elkaar. Het is voor ons onverstaanbaar.
Maar de jeep slipt net zo hard.
Dan gaat de baas zelf aan het stuur van de vrachtwagen zitten en probeert het gevaarte toch maar te draaien op het kleine plein. Vooruit.. achteruit. En dat meer dan tien keer op en neer. Uiteindelijk past het net..tenminste…. Het lukt dan wel om de vrachtwagen boven aan de weg te krijgen, maar….
Nu zien we de brokstukken die achterblijven. Ik veeg het meel van de op/afrit om volgende glijpartijen te voorkomen, raap een halve spiegel plus twee afgebroken richtingaanwijzers op. En tel diverse diepe krassen in de muren links en rechts. Zelfs drie gebroken bakstenen liggen op de grond. Beide mannen zijn met de gehavende vrachtwagen op weg naar de wasserij.
Mijn geliefde droomde die nacht over een vrachtwagen… Volgens onze buurman was er echter ‘s morgens om vier uur weer een wagen geweest….
In de twee weken die we daar nog logeerden volgden we de auto’s van de wasserij en vermoedden we dat Juan Franco wel ontslagen zou zijn. Maar in de laatste week was hij er weer. Nu liet hij de auto boven aan de weg staan en duwde hij zelf de waswagentjes heen en weer. Hij dankte ons voor de opvang van de vorige keer.
Wij zeiden: graag gedaan en tot het volgende jaar.
Mooi verhaal op nationale pannenkoeken dag!