Er is momenteel iets geks aan de hand. Straten liggen vol met flyers, de politieke debatten gonzen door de ether en elke partij roept dat ze “het échte Nederland” willen redden.
Maar terwijl politici elkaar overschreeuwen over migratie, koopkracht, woningnood, zorg en grenzen, merk ik iets anders op: een oorverdovende vlinderstilte.
Amper Dagpauwogen, hier en daar een verdwaalde Kleine Vos, geen Gentiaanblauwtjes. Alleen stilte.
Het is een stilte die mij meer zegt over de staat van het land, dan welk verkiezingsprogramma ook.
De verkiezingsstrijd van 2025 is er één van grote woorden en kleine nuances. Iedereen heeft het over de toekomst, maar zelden over het leven nu. We praten over bouwstenen, wetten en cijfers. Niet over vlinders, bloemen of de geur van vochtig kruidenrijk grasland op een stralende lenteochtend.
Het lijkt alsof we vergeten zijn dat politiek uiteindelijk draait om leven, niet om beleid.
Sinds 1990 is meer dan de helft van onze vlinders verdwenen. Graslanden zijn veranderd in (land)bouwgrond, bermen in asfalt, en uitgestrekte velden in monoculturen. De lucht is voller dan ooit, maar niet met vlinders. Het voelt soms alsof we politieke campagnes voeren, in een land dat letterlijk zijn adem verliest.
Wat opvalt, is hoe beide werelden elkaar spiegelen. De politieke arena raakt steeds verder verdeeld, net zoals het landschap in Nederland: versnipperd, uitgedroogd, onder druk. Toch is natuurverlies vaak niet meer dan een vrijwel onhoorbaar achtergrondmuziekje in het publieke debat.
Als we op 29 oktober naar de stembus gaan, stemmen we niet alleen voor onze toekomst, maar ook voor die van de vlinders. Hun afwezigheid, hun stilte, is een waarschuwing, maar ook een uitnodiging.
De kracht van een land meet je niet alleen aan het aantal stemmen dat het telt, maar ook aan het aantal vlinders dat er nog vliegt.
