In een vorige column wandelt een toerist door de straten van Raalte. Het is niet zomaar een toerist. Nee, het betreft een oud- medewerker van de Staatsmijnen in Zuid Limburg. Sinds zijn ontslag heeft hij veel van de wereld gezien.
Daarom durft hij zich een wereldburger te noemen.
“Overal”is hij al geweest. Maar op een van zijn reizen liep hij de ziekte Tuberculose op. En uiteindelijk is hij in sanatorium Krönnenzommer te Hellendoorn terecht gekomen. Maar kortademigheid blijft , alsook de stoflongen die de oorzaak waren van zijn ontslag als kompel. Ook al zijn die mijnen al ruim vijftig jaar geleden gesloten.
Ondanks behandelingen en therapieën konden ze hem niet genezen. Dokters gaven hem het advies dat hij wel veel moest blijven bewegen: zwemmen en wandelen zouden goed voor hem zijn.
En dat doet hij dus. Maar …alles met mate. Niet teveel en niet te inspannend.
In Krönnenzommer ontmoet hij een Sallander , die ook stoflongen had en nog heeft. Deze man was hoofd van de schaaf- en schuurafdeling van de Douma deuren fabriek in Raalte geweest.
Beide heren kunnen het wonderlijk goed met elkaar vinden en een jarenlange vriendschap is het gevolg.
Heel regelmatig komen zij bij elkaar op bezoek. Bij binnenkomst vraagt dan de een “Hoe vaart gij, goede en lieve vriend?” “Wel, wel,”zegt dan de ander, “ik vaar wel, maar nu kom ik te voet”.
Zo begint bijna elk gesprek. Al woordspelend drinken ze dan koffie of thee met iets erbij, bewonderen het meegebrachte kadootje om vervolgens al dan niet diepzinnige dingen te bespreken of buiten de deur iets te ondernemen.
Dat doen ze dus al jaren. Zij vinden dat heel “genoeglijk”en het houdt hun vriendschap levendig. Bij elk afscheid herhalen zij wat ze de vorige keren ook altijd zeiden: “Goede en lieve vriend, het was me een woest genoegen!” “Mij eveneens”, zegt dan de ander en ieder gaat weer zijns weegs.
Of….. zij gaan samen op weg. Ze willen namelijk het dokters advies van veel bewegen ook in praktijk brengen. Zo wandelen ze samen door Raalter straten en ontdekken veel nieuwe, maar ook oude dingen.
En daar is dan de aloude boerderij Strunk.
(Lees verder onder afbeeldingen)
Als een charmante oude dame zit het gebouw daar in het groene gras naast de Rode Bank.
Reeds in 1796 is ze daar neergestreken. Deed dienst als boerenerf, als werkadres van quiltende dames, oefenruimte voor jonge Ralda dansers, als geboorteplek van Kunstkring Strunk – nu Kunstkring Raalte-, als toonkamer van het historisch Genootschap en oudheidkamer, en als expositieruimte. En wie weet wat nog meer?
Trots is deze dame ook op het feit dat zij met een pas gepoetst hoedje op een fris rieten kapsel is uitgedost. Nu hoopt zij op een nieuwe bewoner. Geduldig wachtend als een bruid op de bruidegom….
Soms denken voorbijgangers dat het binnenkort gaat gebeuren: het gras wordt gemaaid, het onkruid komt niet meer aan de vensterbank en spinnen krijgen geen kans meer tot het weven van een web voor de ramen.
Maar helaas. Op dit moment laat zich nog geen nieuwe “gebruiker” zien. Jammer…. Immers zowel van binnen als van buiten heeft deze schone dame een monumentale status met als bestemming cultuur en ontspanning, maar ook kan er eventueel in gewoond worden!
Maar…. Wat zien de vriendelijke wandelaars aan de westkant van het gebouw?
(Lees verder onder afbeeldingen)
Een strak gesnoeide boomstam, die als een bejaarde adjudant de wacht houdt. Hij lonkt opzij naar broeder Paulus aan de overkant van de weg. Ook hij slijt zijn dagen al geruime tijd in eenzaamheid.
Zou de charmante oude dame een verbintenis aan kunnen gaan met Paultje? En zouden zij zo samen een Groot Knarrenhof kunnen vormen?
Zodat in het komende jaar deze oude dame op haar 230e verjaardag kan vieren dat ze weer goede diensten kan bewijzen aan de Raalter gemeenschap……?????
Vol goede hoop stappen de twee heren verder en ontdekken iets nieuws. Iets moois. In de straat die van een brug naar het centrum loopt. Daar staat een apart gebouwd huis. Heel proper en netjes. Geen grote villa, maar een woning van misschien wel meer dan honderd jaar oud. (Zie titelfoto)
Ja, zegt de Limburger : dat heb ik al eerder gezien.
Kan kloppen zegt de Sallander, die het proces van verbouwen heeft gevolgd. Maar dit is op een heel speciale manier gerenoveerd! Achter de voorgevel was alles weggebroken. En daar ontstond een compleet nieuwe woning! Hulde aan de architect, de bouwmensen en natuurlijk aan de toekomstige bewoner/eigenaar!
Dat is nou zo’n mooi iets, waar de vrienden van kunnen genieten!
Een enkele keer buigen de heren zich ook over de wereldpolitiek. Maar, net als met de wandelingen doen ze daar niet te lang over. Je kunt er immers in je eentje toch niets aan veranderen. Ook niet met z’n tweetjes. En het is ook niet goed voor het hart om je er druk over te maken.
Maar toch even over die rare man met kuif in America. Hij schreef het ene dictaat na het andere. Zij veroorzaakten aardbevingen op het politieke vlak. Maar daar kan de man ook niets aan doen. Als je zijn handtekening ziet zit die houding in zijn DNA. Zijn naam lijkt echt wel op de uit slag van een seismograaf, die aardtrillingen weergeeft.
En zo – al dan niet wetenschappelijk verantwoord keuvelend- wandelen de beide vrienden verder….
Maar daarover gaat de volgende column.
