In Olst verblijft zij in een modern appartement dat volgens de nieuwste normen gebouwd is, ook met zonnepanelen. In de entreehal wordt zelfs de opbrengst van deze panelen continu getoond.
Haar huis in Groningen is een ander verhaal. Dat heeft 1918 als bouwjaar, een periode waarin energiebeperking nog geen enkele prioriteit had. Daar heeft ze wel zonnepanelen, isolerende beglazing en ook een warmtepomp. Het geluid van deze pomp ervaart ze als storend, daar moeten ze nog mee aan de slag. Het isoleren van dergelijke woningen is erg ingrijpend. Alle vloeren moeten er dan uit, dus dat wordt een lange termijn project.
Bij het kopen van spullen en kleding wordt in eerste instantie gekeken of er mogelijkheden zijn bij kringloopwinkels en wanneer toch nieuw gekocht moet worden let ze op mogelijkheden tot hergebruik en reparatiemogelijkheden. Ook de verpakkingswijze krijgt grote aandacht, geen onnozele verspilling daarvan.
Yvonne eet geen vlees en vis. Wel is er nog sprake van een kaasverslaving waar ze moeilijk vanaf kan komen. Eten weggooien komt nooit voor. Het oeroude recept van wentelteefjes wordt regelmatig bovengehaald om oud brood niet weg te hoeven gooien.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Alle levensmiddelen die zij koopt zijn bio en ze vermijdt het onnodig gebruik van verpakkingen door zelf tasjes en zakken mee te nemen. Ook koopt ze vaak bij Pieter Pot waar alles verpakkingsvrij geleverd wordt in weckpotten (met statiegeld).
(tekst loopt door onder afbeelding)
Yvonne rijdt een elektrische auto en heeft een voorkeur voor treinreizen. Helaas is het spoorvervoer in Noord Groningen niet zoals het zou moeten zijn. Ze hoopt dat de situatie zal verbeteren nu de Lelylijn, die Amsterdam via Flevoland zal verbinden met Groningen en hopelijk ook doorgetrokken wordt naar Noord Duitsland, definitief gerealiseerd zal worden.
Duidelijk dat Olst- Wijhe een burgemeester heeft die haar verantwoording serieus oppakt!
