Ken je dat gevoel? Nog een paar dagen werken en dan heb ik vakantie. Of nog een weekje en dan gaan we naar de dierentuin. Je kunt soms zo naar een bepaalde gebeurtenis toeleven dat je de dagen, en op het laatst zelfs de uren, gaat aftellen. Ik herinner me dat mijn ouders vroeger voor onze verjaardagen een kalender maakten. Iedere ochtend mochten we een vakje wegkruisen, totdat we jarig waren. Zo wisten we precies hoeveel nachtjes het nog slapen was.
Verlof
Ditzelfde gevoel had ik de afgelopen weken. Nog een paar weken, dagen, uren en dan begint mijn zwangerschapsverlof. Een aantal maanden geleden klonk dit nog heel ver weg en abstract. Uiteindelijk vliegt de tijd voorbij. Ik was van plan om tot vier weken voor tijd mijn volledige uren te blijven werken, maar door een ijzertekort (zie deze blog) is dat niet helemaal gelukt.
Hoewel ik heel goed denk te weten hoe het leven met een baby zal zijn, kun je je er nooit echt helemaal op voorbereiden. Je kunt alles nog zo goed bedenken, op papier zetten en webinairs volgen, uiteindelijk is de werkelijkheid altijd anders dan verwacht. Tijdens de aanloop naar onze bruiloft, nu alweer tien jaar geleden, had ik dit ook. Ook toen wisselden gezonde spanning en blijdschap zich af. Alleen is wat ik nu voel tien keer heftiger.
Het straks weer aan het werk gaan zal heel anders zijn dan voor mijn verlof. Van mijn collega’s kreeg ik op mijn laatste dag een paar cadeautjes, zodat ik hen niet vergeet. Alhoewel de chocolade het nog geen dag heeft overleefd…
Lees hier de andere reflecties van Liesbeth.
Bezoek ook haar website.
