Dit is het klassieke beeld wanneer de meeste media over asielzoekers praten, en in alle media als het over aantallen gaat, maar men moet zich afvragen waar ze vandaan komen? Waarom ben je gekomen? Was het mogelijk om dit te voorkomen en ze in hun land te houden? Dan is de belangrijkste vraag of die mensen mensen zijn zoals wij, elk van hen heeft een bijzondere individuele ervaring, elk van hen heeft gevoelens en aspiraties, hij heeft een gezin en verantwoordelijkheid, hij heeft kinderen en hij heeft een moeder en een vader..!!
Wat degenen die in de rij lopen het meest onderscheidt, zijn hun verschillende persoonlijkheden en verschillende ervaringen.. Verdiep je er een beetje in en je zult het zien!
Nachwan Al-Rajab Agha, een Syrische vluchteling, geboren in 1962, getrouwd en twee kinderen, afkomstig uit de Syrische stad Homs. Als je hem naar Homs vraagt, zie je verdriet in zijn ogen. Homs was de eerste stad die dictator Al- Assad verwoestte. Sterker nog, hij verwoestte een heel deel van de stad vanwege demonstraties die om zijn afzetting vroegen,
Nachwan zegt dat hij in een kleine woning woonde en alles om hem heen werd vernietigd nadat ze hens toestonden terug te keren naar het huis, bleek alles gestolen, alles wat hij had.
Voor de oorlog werkte Nachwan een tijdje in Saoedi-Arabië, waar hij in 2004 naartoe reisde voordat hij terugkeerde naar Syrië om een drukpers (Large advertising printing press) te installeren. Dat bedrijf moest sluiten wegens het uitbreken van de oorlog. Twee jaar werden zij continu beleger en waren gedwongen planten en kruiden te eten. Hij raakte gewond door een sluipschutterkogel, waardoor hij later gedwongen werd een oogoperatie uit te laten voeren. Zijn vrouw werd gearresteerd door de Syrische inlichtingendienst voor een periode van 4 maanden zonder enige reden voor de arrestatie te kennen. Ze kwam uit detentie met een nekaandoening, zodat ze twee jaar naar fysiotherapie moest.
Het theater
Nachwan sloot zich in 1984 aan bij wat het Labour Theatre in Syrië werd genoemd en bleef daar lid van totdat hij naar Saoedi-Arabië reisde. Nachwan is er trots op dat hij als acteur in tien toneelstukken heeft opgetreden en ook soundtracks heeft uitgevoerd. Hij zegt dat zich moesten aanpassen aan de dagelijkse realiteit, omdat ze niet de faciliteiten van een geïntegreerd theater hadden, dus werkten ze samen in een team. Hun optredens maakten veel indruk zoals bleek uit de ontelbare reacties die ze uit alle regio’s van Syrië ontvingen.
Reis
Nachwan wist de reis van zijn zoon naar Dubai te regelen in 2021 en vervolgens vertrok hij in de zomer van 2022 zelf naar Turkije en verbleef daar voor een periode van ongeveer 6 maanden. Van daaruit vervolgde hij zijn reis naar Griekenland, wat absoluut niet over rozen ging. Hij wordt onderweg geconfronteerd met mensensmokkelaars en andere obstakels. Ik hoor Nachwans stem zwakjes worden. alsof hij zich schaamt om over deze verschrikkingen te praten. Precies wat mij overkwam toen ik hier net aangekomen was. Maar verder was zijn reis anders dan de mijne omdat hij vanuit Griekenland Frankrijk kon vliegen waar hij werd opgesloten op de luchthaven van Lyon gedurende 8 dagen waar hij de keus voorgelegd kreeg: of zijn asielaanvraag voor Frankrijk voltooien of vertrekken van Frans grondgebied. Dat laatste was de keuze van Nashwan, en hij besloot naar Nederland te gaan.
Het ligt voor de hand dat mijn vraag aan hem luidde: “waarom heb je juist voor Nederland gekozen?”
Nederland
Nachwan staart door het raam van de cafetaria en zegt: “Nou, ik heb een culturele, goed geïnformeerde indruk over Europa. Ik wist dat Nederland een rustig en zachtaardig land is. Een gastvrij land, uitingen van racisme zijn er niet zo prominent als in andere landen en daarnaast spreekt men in dit land vloeiend Engels dat spreek ik ook. Ook verkort dit de afstand tot mijn dochter die in Duitsland woont. Ik bezocht haar toen ik uit Frankrijk kwam en bleef vijf dagen bij haar, maar ik dacht er niet aan om in Duitsland te blijven.”
Ter Apel
In Nederland aangekomen lijkt het erop dat Nachwan op het verkeerde moment is aangekomen, aangezien de overbevolking in het aanmeldcentrum groot was. Nashwan zegt verbaasd te zijn dat alle plaatsen vol waren. “Je hoort de hele dag mensen klagen. Het leek wel of we niet in Nederland waren, maar nog steeds Griekenland. Voor elke 300 mensen was er maar één badkamer om te delen. We brachten twee nachten door zonder te slapen of te liggen en meer wil ik me hierover niet meer herinneren, zo’n schok was het.”
“Van daaruit verhuisde ik naar de stad Leeuwarden, waar ik verliefd op werd, hoewel mijn verblijf er niet langer dan 35 dagen duurde. Vervolgens werd ik werd overgeplaatst naar Deventer.” Nachwan bevestigt dat de stad veel te bieden had en dat de gastvrijheid lovenswaardig was. Hij verbleef daar op een schip in de IJssel, samen met ongeveer 170 mensen.
“Maar iets vreemds overkwam me, ze vertelden me dat ik volgens het systeem nog steeds in Ter Apel sta ingeschreven, terwijl ik me toch echt in Deventer bevind. Een van de COA-medewerkers vertelden me dat ik het moest laten veranderen. Ik ben naar de IND gegaan en heb het hen verteld. Ze zeiden dat het klopte dat mijn naam nog steeds in Ter Apel geregistreerd is en je moet een afspraak aanvragen bij de IND om dit te veranderen. Maar ik zit nu toch bij de IND? Toen vertelden ze me dat ik geen afspraak hoefde te maken.”
Sommige dingen zijn totaal anders zijn dan hoe ik ze ken
Alles was goed en de ontvangst was goed op het schip. Het is natuurlijk niet te vergelijken met Ter Apel, veel beter. Maar hij klaagde over één ding dat met zijn persoonlijkheid te maken had, namelijk dat hij op het schip niemand vond die bij hem paste, althans niet in qua leeftijd, aangezien de meeste aanwezigen jonge mannen waren die natuurlijk andere interesses en andere ideeën over hem hadden.
Er verbleven geen minderjarigen op het schip, ze werden naar een andere plaats overgebracht. Nachwan zegt dat hij het vrij moeilijk vond om zich aan te passen aan de situatie van het leven op de boot zegt hij lachend. Hij brengt graag de dag door in het centrum van Deventer, waar hij dan met mensen praat, man of vrouw, wie hij maar ontmoet!. Om een gesprek te beginnen begint hij vaak over reizen en verplaatsen. Hij gaat veel met de trein en heeft familieleden in Breda wonen, waar hij veel tijd doorbrengt.
Voordat ik Nachwan ontmoette, hoorde ik dat hij aan een kleine theatershow dacht, een project dat hij in Nederland zou willen uitvoeren als hij wat eenvoudige mogelijkheden had. Hij zegt dat ik niet meer nodig heeft dan een simpele ruimte en een decor. Ik beloof hem naar geïnteresseerde acteurs te zoeken via relaties binnen de Syrische gemeenschap.
De show wordt een eenvoudig verhaal over een groep hongerige mensen die in opstand komt tegen het heersende regime dat onrechtvaardig was. Mensen worden gedood en gearresteerd vanwege de opstand. Als ze uit de gevangenis komen, kloppen ze op de deuren van buurlanden. Maar niemand geeft om hen, dus nemen ze hun toevlucht tot smokkelaars en mensenhandelaren. Door de gevaren onderweg sterft iedereen, slechts één overleeft. Een kind dat werd geboren in de gevangenis!
Nachwan wil met het stuk zeggen wat ons Syriërs voor onrecht is aangedaan en hij wil de angst bij hen wegnemen. Ik vertel hem over mijn project Damast in Salland (Bekend maakt bemind). En dat ik heel graag wil dat het Nederlandse volk begrijpt waarom we naar hier kwamen. We zijn een levendig, creatief, hardwerkend en actief volk.
De weg hierheen was niet gemakkelijk en velen stierven onderweg, om te ontsnappen aan het oorlogsvuur.
Nachwan vertelt me enthousiast dat hij de afgelopen week zijn project heeft gepresenteerd aan de burgemeester van Deventer, die op bezoek was bij de vluchtelingen om de voortgang van de zaken te controleren. De burgemeester beloofde hem de zaak te onderzoeken en hem een reactie te geven.
Nachwan staat te trappelen om met zijn project te starten, maar hij realiseert zich dat hij beter stap voor stap kan lopen. ‘Haastige spoed is zelden goed.’ is een gezegde uit zijn nieuwe land.
Nachwan is nu in een man in een andere land, terug bij af. Gelukkig niet gebroken door de verschrikkelijke oorlog. Nadat hij een veelbelovende toekomst Syrië had opgebouwd, moet hij nu weer bij nul beginnen.
Weer vol enthousiasme en hoop kijkt hij naar de toekomst in het land. waarvoor hij koos om zijn carrière weer op te bouwen: Nederland.
