Het is de derde oorlog in ongeveer drie jaar tijd. Terwijl de oorlog in Syrië nog niet voorbij is en de Russisch-Oekraïense oorlog voortduurt, hebben we nu een nieuwe mondiale polarisatie en een nieuwe oorlog, nu weer in Gaza. Voor iedereen die momenteel de wereldwijde protesten volgt om standpunten uit te drukken, was een aanzienlijk deel van de protesten gericht op vrede en het verlangen naar vrede in de wereld.
Dus hoe zit het met mijn land Nederland?
In een gesprek met mijn Nederlandse vriend, een politicus en politiek expert, over wat er momenteel in de wereld gebeurt, zei hij tegen me: “De periode waarin Nederland in vrede leeft, is eigenlijk een lange periode, sinds de Tweede Wereldoorlog in de vorige eeuw, ongeveer tachtig jaar geleden!”
Ik dacht dat deze lange periode sommige mensen, nadat ze de oorlogsrampen volledig waren vergeten en na meerdere generaties, misschien verveling, ontevredenheid, of zelfs een gebrek aan actie in hun leven begonnen te voelen! En dit doet me nadenken waarom Nederlanders hiertegen niet protesteren!
Waarom demonstreren ze niet krachtig om hun standpunt over de huidige vernietiging en conflicten in de wereld uit te drukken, waaronder de recente slachtpartijen in Gaza? Kunnen Nederlanders iets veranderen aan de pijnlijke realiteit als ze de moed hebben om de straat op te gaan?
Vrede!
Geschiedenis
Ik heb zorgvuldig de verslagen gelezen over eerdere protesten in Nederland, en het viel me op dat er twee grote protesten in Nederland plaatsvonden in het verleden. De eerste vond plaats in Amsterdam in 1981 en was een vredesprotest. De tweede, die meer dan 550.000 mensen bijeenbracht, was gericht tegen kernwapens en vond plaats in Den Haag in 1983.
Opvallend is dat beide protesten eigenlijk voor vrede waren
In een ander rapport in de hedendaagse context, met de tegenwoordige aanwezigheid van sociale media die hebben geholpen bij het organiseren van protesten, blijkt dat de meeste mensen uiteindelijk afhaken: ze willen niet of kunnen niet deelnemen. Van de 59% van de mensen die het eens zijn met het idee van protesteren en weten dat er iets vreselijks gaande is, wil slechts 10% daadwerkelijk deelnemen, en uiteindelijk zal slechts 4% dat ook daadwerkelijk doen.
Dit kan op een negatieve manier als rustig worden beschouwd, en dit komt waarschijnlijk doordat Nederlanders bekend staan als praktischer en de voorkeur geven aan het oplossen van zaken via 1+1=2, een berekeningsproces dat niet bepaald in het voordeel is van demonstraties in de praktijk.
Natuurlijk zijn de protesten onder invloed van sociale media totaal anders dan in de turbulente jaren zestig. Er waren toen veel rellen waar de politie moest ingrijpen. Nu zijn de protesten over het algemeen vreedzaam en redelijk georganiseerd, mede doordat protest een normaal onderdeel van het leven is geworden.
Daarnaast is het nu eenvoudiger om mensen te mobiliseren, en iedereen kan nu een protest organiseren. Een goed voorbeeld hiervan is de spontane demonstratie die in november 2007 uitbrak, waarbij 20.000 middelbare scholieren op 50 locaties in Nederland de straat op gingen om te protesteren tegen de onderwijsnorm 1040 uur en onderwijskwaliteit. De protesten werden georganiseerd door een jongen genaamd Kevin.
De rapporten zeggen: “Mensen die via sociale media protesteren, zijn vaak minder goed opgeleid, jonger en pessimistischer over de politiek.”
Ik denk altijd, vooral in de huidige oorlogstijd in het Midden-Oosten, aan de stem van het Nederlandse volk terwijl ze pleiten voor vrede. Nederland, een klein land, heeft een veel grotere stem dan zijn geografische omvang doet vermoeden, als het volk een boodschap wil overbrengen naar de wereldgemeenschap. Ik bedoel duidelijk dat ik denk aan georganiseerde vreedzame protesten.
Verdeeldheid
We weten allemaal dat de Nederlandse samenleving verdeeld is over de huidige oorlog in het Midden-Oosten, met aanhangers aan beide kanten. Hetzelfde geldt min of meer voor de Russisch-Oekraïense oorlog, maar je kunt vaststellen dat de meerderheid van de partijen vrede ondersteunt – echte vrede, die de oorzaak van de problemen aanpakt en niet slechts een tijdelijke oplossing biedt om verder etteren van het conflict te voorkomen. Het is een duidelijke roep om rechtvaardige vrede en moedige vrede!
Met enige treurnis moet ik zeggen dat de Nederlandse regering vaak een slechte rol heeft gespeeld in wereldgebeurtenissen en soms zelfs beschamend was, zoals in Kosovo en Afghanistan. Er is duidelijk gebrek aan evenwicht in het geval van Oekraïne en nu lijkt Nederland met gesloten ogen verder te gaan bij het escaleren van problemen in het Midden-Oosten, zoals de heer Rutte heeft gedaan.
Vaak is ‘nee’ de eerste stap naar protest. Als herhaaldelijk ‘nee’ wordt gezegd, leidt dit uiteindelijk tot feller protest, omdat het volk zijn opgebouwde frustraties moet uiten, vaak door fysieke demonstraties.
Nogmaals, ik pleit niet direct voor protesten, maar ik herhaal dat overheidsfouten niet kunnen worden opgelost met late excuses. Terwijl de overheid vaak te laat is met excuses, is de stem van het volk, die de ware stem van de samenleving is, meestal niet zichtbaar.
Mijn woorden kunnen hard lijken, maar historisch gezien is onze regering vaak laat geweest.
Toegeven
Excuses voor slavernij werden pas aangeboden nadat deze vrijwel was beëindigd, excuses voor wat er in Bosnië is gebeurd, ondanks dat het de levens van velen niet kan herstellen. Evenzo, excuses voor Afghanistan. Dit geldt ook voor excuses voor binnenlands beleid tijdens belangrijke gebeurtenissen.
Ik kan me voorstellen dat de regering zich in de toekomst ook zal verontschuldigen voor haar steun aan radicaal- islamitische bewegingen in Syrië,Hoogstwaarschijnlijk zal er een dag komen, te laat, waarop de regering zich zal verontschuldigen voor haar negatieve rol bij het oplossen van het Palestijns-Israëlische conflict. iets waarvan ik betwijfel of de meerderheid van het Nederlandse publiek ermee akkoord zal gaan!
Als gevolg daarvan zien we allemaal wat er in de wereld gebeurt en zijn velen van ons ontevreden over de gebeurtenissen en het beleid van de regering.
Ik wil hier denken aan de kracht van het Nederlandse volk, dat sterker is dan de wapens die Nederland naar conflictgebieden stuurt.
Naarmate de wereld haar geduld verliest en geconfronteerd wordt met de voortdurende conflicten en oorlogen om ons heen, kunnen protesten zich verspreiden over de meeste landen ter wereld. Als Nederlandse burger kun je alleen maar denken aan de kracht van het Nederlandse volk, dat met zijn sterke greep de deur van vrede kan openen, iets wat de regering al meer dan 80 jaar niet heeft kunnen bereiken.
Nederlanders die zeggen dat wij al heel lang geen oorlog meer hebben gehad, hebben het fout. Onder vrolijke aanvoering van de christen Balkenende werden we onderdeel van de coalition of the willing en zaaiden dood en verderf in een oorlog waar nu van gezegd wordt dat niet niet gevoerd had moeten worden. Af en toe bombarden ‘onze jongens’ nog eens gezellig een woonwijk. En de oorlog in Syrië voeren we dáár. Want we willen natuurlijk wel olie…
Zou het mogelijk zijn actief te vredesvechten voor een land dat niet niet meer meedoet aan oorlog, maar wel altijd overal vooraan staat om gesprekken te beginnen voor vrede?