Hasan Kaddour: Integratie

Sommige van de artikelen die ik schrijf lijken gericht te zijn op vluchtelingen of nieuwe inwoners, maar tegelijkertijd is er nog steeds veel onwetendheid in onze gemeenschap over de aard van deze nieuwkomers als individuen. Er zijn nog steeds enkele muren die het zicht belemmeren en vaak tot misverstanden leiden.

Met deze artikelen proberen we de communicatie tussen individuen in onze gemeenschap in Salland en in Nederland als geheel te verdiepen, vooral omdat nieuwkomers nu een deel van de samenleving zijn geworden.

“Zal ik gaan eten” Dat is een dringende vraag die ik via WhatsApp kreeg van mijn neef. Hij vertelde me dat de Nederlandse familie die hem hielp met zijn procedures en papieren nadat hij zich in zijn nieuwe woonplaats nabij Rotterdam had gevestigd, hem graag wilde uitnodigen voor een etentje met hen.

Ik antwoordde meteen: “Gaan natuurlijk.” Maar hij zegt dat hij in verwarring is over de uitnodiging, omdat ze ook een paar van hun vrienden willen uitnodigen. “Moet ik dan wel gaan, wat denk je? Misschien nodigen ze me alleen maar uit beleefdheid uit, maar menen ze het niet echt?” Ik antwoordde hem duidelijk: “Als een Nederlander je uitnodigt of je iets aanbiedt, meent hij dat. In tegenstelling tot bij ons in Syrië zeggen ze zoiets echt niet uit beleefdheid.”

Telkens als ik met een van mijn vrienden praat die ook naar Nederland is gekomen, merk ik weer dat ze net zo doen als wat ik vroeger deed. Hoe ze hun best proberen te doen om de mensen hier te begrijpen en zich vaak afvragen: “Kunnen we integreren in dit land?”

Ik denk altijd aan de persoon die me vraagt ​​in welke fase van integratie hij zich bevindt. Hier kan ik een schaal instellen om mijn antwoorden te meten, en zo wordt het makkelijker.

Het leven in Nederland zal zich vermengen met je eigen sociale waarden en wortels die je uit je geboorteland hebt meegenomen.

Dit is de magische mix voor je nieuwe leven in je nieuwe land.

Ik nam vele jaren geleden mijn toevlucht hier en ging door vele fasen. Ik vond het een heel persoonlijk proces. Maar nu ik dit pas gestarte proces bij een vriend van nabij meemaak, realiseer ik me dat het toch steeds weer hetzelfde is: de omstandigheden zijn voor iedereen anders, maar de kern van het proces is min of meer hetzelfde. Dus ik waag me eraan om die stadia te beschrijven:

Fase 1. Reces (verrassing):
Zoals wanneer je op vakantie gaat naar een ander land, alles is anders, alles is heerlijk, het is grappig om anders te zijn en wat je onredelijk vindt stoort je (nog) niet.

Fase 2. Vermoeidheid:
Het vakantiegevoel is voorbij. Alles wat je in je land van herkomst gewend was, moet hier vaak anders. Groente kun je nu niet meer per kilo kopen en in de koelkast zetten, zoals het daar was. Je moet op alles letten bij dingen zoeken, van de kleinste dingen tot de grootste. Om nog maar te zwijgen van de heel moeilijke dingen, zoals papieren die zich voor je neus beginnen op te stapelen, Nederland is een land van documenten. Je moet energierekeningen en overheidsberichten begrijpen en ontvangen. Wooow, daar word je erg moe van.

Fase 3. Vergelijking:
Nadat je weer een beetje uitgerust bent, begin je je geboorteland (Syrië) met Nederland te vergelijken en – dat is een psychologisch mechanisme – je herinnert je alleen nog maar goede dingen over Syrië wanneer je vergelijkt. Je hebt heimwee naar een ver verleden, een verleden lang voor de oorlog, Holland verliest altijd.

Fase 4. Gewenning:
Je begint er langzaam aan te wennen, je weet hoe het meeste werkt in dit land. Veel zit je dwars. Je bent boos op alles en iedereen. Wel een goedkoop excuus om tegen jezelf en je naasten te zeggen: “Merk je het ook op, wat een vermoeiend land! ”

Fase 5 Integratie:
Je hebt het bijna niet door dat je steeds meer gewend raakt aan de manier van leven hier. Als je op vakantie gaat naar een ander land, stoort het me tegenwoordig echt dat je vriend je een half uur heeft laten wachten, dit voelt nu als respectloos tegenover mij. Mijn gevoel voor afspraken is veranderd. Nu hecht ik eraan dat je je nauwkeurig houdt aan de afgesproken datum en tijd, totaal anders dan vroeger, toen ik het normaal vond dat iemand met wie je een afspraak om 8 uur maakte pas om half negen kwam afzakken. Nogal een verandering! Ook ben ik nu helemaal gewend aan de directe Nederlandse benadering: ik houd niet meer van onduidelijke manieren van communicatie. Zeg rechtuit wat je wil, direct nadat je hallo hebt gezegd aan de telefoon. Deze nieuwe houding van mij levert wel eens problemen op  met mijn familie en vrienden in Syrië.

Fase 6. Evenwicht:
Je geeft nu openlijk toe dat er veel dingen in Nederland zijn waar je meer van houdt dan die van je geboorteland en je begrijpt dat er twee kanten aan dezelfde medaille zijn. Soms lijkt de Syrische chaos in de spitsuren en het geschreeuw sympathieker en flexibeler. Soms geniet je van de chaos van de stem van een taartenverkoper, die vroeg in de ochtend onder het raam van je huis in Syrië doorging en luid riep “taarten, taarten” en zo. Maar aan de andere kant geniet je van Nederlandse planning en orde en je realiseert je dat je hebt verzoend met je nieuwe situatie, zowel qua lichaam als geest. Dit is de essentie van het leven in Nederland en dat zorgt voor meer zekerheid in je leven. Ik stel mezelf vaak de vraag “Ik kan het plannen in detail niet meer loslaten, zal dat niet mijn geheugen kunnen verpletteren?