De emoties, ervaringen, inzichten, het werk en het nieuws… het is zo veel, ik denk dat mijn hoofd te klein wordt – misschien heb ik twee of drie hoofden nodig!
Stel je voor: weinig tijd, zoveel mensen die me uitnodigen voor diners – familie, vrienden, buren – en daarnaast alle plaatsen die ik moet bezoeken.
Ik begon mijn reis in Damascus, waar ik twee dagen was voor werkgerelateerde zaken. Daarna ging ik naar Idlib, waar talloze verhalen op me wachtten.
Vandaag ging ik naar Aleppo in het noorden. Ik bezocht mijn universiteit om mijn diploma en een paar documenten op te halen, en toevallig kwam ik mensen tegen die erop stonden dat mijn broer en ik bij hen kwamen lunchen – we hadden geen keus, haha.
(Lees verder onder afbeelding)
Ik bezocht ook het huis van mijn tante en sprak lang met haar man, een familielid van mij en de rector van de Al-Shahba Universiteit in Aleppo. Daarna keerde ik terug naar Idlib, en natuurlijk kon ik Saraqib – mijn dorp – en ons verwoeste huis niet overslaan. We zijn begonnen met de renovatie, die waarschijnlijk zo’n 20.000 dollar gaat kosten. We moesten een klein stuk landbouwgrond verkopen om het te kunnen betalen, zoals veel mensen hier doen. Voor degenen die geen land hebben om te verkopen, is de situatie veel moeilijker.
(Lees verder onder afbeelding)
Ik heb ook ons land bezocht, waar nu gerst wordt verbouwd – geen erg winstgevend gewas, vooral niet sinds al onze apparatuur is gestolen: de pomp, irrigatiebuizen en zelfs de hoofdtransformator.
Tussen alles door probeer ik zoveel mogelijk tijd met mijn familie door te brengen, vooral met de dochters van mijn zus. Ze begeleiden me overal – ze haalden me al op in Damascus en zijn nog steeds bij me. Kun je je voorstellen? Toen ik vertrok waren ze nog kleine meisjes, en nu zijn ze universiteitsstudenten!
Een korte samenvatting… gewoon om een beetje journalistieke nieuwsgierigheid te stillen 😊
