Vandaag beleef ik de achtste viering van de Dag van de Vrijheid sinds mijn aankomst in Nederland en ik lees, kijk en deel de gevoelens van mensen over deze heilige dag omdat vrijheid op zichzelf heilig is!
Tijdens mijn leven hier in mijn dorp Olst, waren deze feestdagen voor mij heel speciaal, omdat ze in verschillende stadia van mijn leven hier in Salland plaatsvonden,
Van vluchteling tot bewoner, tot permanent ingezetene en uiteindelijk tot burger met de Nederlandse nationaliteit. Ik kan absoluut niet zeggen dat mijn gevoelens elk jaar hetzelfde waren, en de redenen daarvoor zijn verschillend, waaronder natuurlijk mijn juridische status in dit land!
Naast de juridische situatie waren er ook de levens-, psychische en sociale omstandigheden die elk jaar samenvielen.
Mijn voeten, hart en toekomst leidden me vanwege de oorlog in mijn geboorteland naar het land van de vrijheid. Bij mijn aankomst was ik een vluchteling die alle gevoelens van verscheurdheid, verlorenheid en angst met zich meedroeg.
De geur van kruit en bloed hing nog steeds in de lucht en de vliegtuigen die mijn dorp bombardeerden en mijn familieleden doodden, bombarderen en doden nog steeds daar. Ik werd verteerd door vliegangst en angst voor harde geluiden!
Het belangrijkste was dat ik hier uiteindelijk aankwam en de dictator met zijn tralies en zijn gevangenissen achterliet voor een land dat democratie en vrijheid viert.
Het contrast was groot tussen de gevangenis die ik in mijn binnenste nog steeds voel en de vrijheid en vieringen eromheen.
Ik was nog steeds in shock toen ik de Nederlandse vlaggen zag wapperen op de AZC’s, straten en balkons van de huizen in Schalkhaar waar ik toen terechtkwam. Het was iets verbazingwekkends en nieuws voor mij, zoals alles wat ik zag in Nederland, het was verwondering en bewondering, evenals een vergelijking.
Toen sprak ik met mijn familie in Syrië via WhatsApp en vertelde hen lachend: Stel je voor dat ze in Syrië de Dag van de Vrijheid net zo zouden vieren als hier. Met vlaggen hijsen zonder enige afbeelding van een leider, koning of dictator erop!
In werkelijkheid had ik geen gevoelens van loyaliteit aan de vlag of begrip van de overwinning, mijn denkbeelden waren vervormd door mijn opvoeding onder die ene partij, waaronder ik leefde gedurende 40 jaar van mijn leven en die mij had geconfronteerd met alle nadelen van racisme en politiek. Een regime bestaande uit personen die geloven dat het hele Westen, vooral Amerika en Groot-Brittannië, vijandige landen zijn voor de ontwikkeling van her land met een leider als eeuwige dictator.
Nadelen, zoals vuil dat aan je blijft kleven als je in een modderpoel leeft als een kikker.En dan kom je opeens als een vrije vogel uit het bos en valt alles langzaam van je af!
Het jaar daarna had ik mijn verblijfsvergunning ontvangen en werd ik een erkende vluchteling, een statushouder. Een ‘cadeautje’ vanwege mijn geboorteland, geregeerd door een dictator die van mij een vluchteling maakte!
Het eerste jaar voel je je slechts vluchteling. Zonder echte gevoelens voor iets en zonder enige verbondenheid met welk land dan ook, zelfs niet met jezelf. Het voelt alsof iedereen tegen je is: het land, het asiel en de hele wereld! Op zulke momenten bedriegen je gevoelens je maar staat er nog niet voor open.
Op dat moment in mijn eerste jaar raakten die vlaggen en vieringen me totaal niet, ik was immers niets en ik haatte alles!
De dagen gingen voorbij, er waren positieve ontwikkelingen in mijn psychische en sociale toestand en mijn juridische status werd bevestigd. Ik had nu een verblijfsvergunning voor vijf jaar in dit land en ik was blij tot op zekere hoogte. De grond begon een beetje droog te worden onder mijn voeten.
Ik herinner me dat ik op deze Bevrijdingsdag van mijn huis naar het treinstation liep, de vlaggen waren opgehangen aan de huizen toen ik langs de weg liep. Toen ontstonden de eerste gevoelens van loyaliteit aan Nederland en begon mijn enorme liefde voor mijn dorp Olst.
Ik hield van het tafereel en voelde een soort warmte tussen die vlaggen. De waarheid is dat Olst altijd op een rustige manier feest viert, zonder enige ophef. Het dorp viert feest met vlaggen, banners of versieringen die elke religieuze, sociale of nationale viering weerspiegelen. Het gaat allemaal zonder het lawaai van feesten! ”
Deze heerlijke, waardige en rustige viering liet me op een andere manier nadenken over de Dag van de Vrijheid. Ik begon te voelen dat mijn interne tegenstelling tussen de oorlog, de dictator en de realiteit begonnen te verminderen.
De waarheid is dat hoe meer loyaliteit en liefde je hebt voor de mensen in jouw gemeenschap, hoe meer jouw loyaliteit groeit voor het land waarin je met hen leeft.
Die dag ging ik uit rijden met een vriendin en we reden rond Olst in haar auto. Ze liet me de waterkeringen van de IJssellinie zien en vertelde me dat deze dammen zouden worden opgeblazen om Salland onder water te zetten als de Sovjet-Unie Nederland zou binnenvallen. Er stond ook een tank uit de Tweede Wereldoorlog aan de kant van Olst. Ik herinner me dat ik tegen haar zei: “Maar waarom staat de loop van de tank op Olst gericht?” Zou het niet beter zijn om deze weg te draaien?”
Dat beeld blijft nog steeds bij me hangen. Zelfs als ik langs die tank rijd, vermijd ik om ernaar te kijken. Ik heb een vreselijke herinnering aan tanks toen die mijn dorp Saraqib omsingelden en vervolgens op het dorp en iedereen die erin woonde schoten. Het was een afschuwelijke confrontatie tussen kanonnen en een onschuldig, weerloos dorp.
En nu ben ik emotioneel in Olst, met haar huizen, mensen, bomen, vogels en feesten op de Dag van de Vrijheid. Vrijheid smaakt nu anders en deze dag betekent persoonlijk heel veel voor me sinds die moeilijke dagen.
Ik heb niet deelgenomen aan de Tweede Wereldoorlog omdat ik toen niet geboren was, maar de band die ik heb met mijn dorp hier en mijn dorp in Syrië laat me goed begrijpen waarom mijn dorp hier deze dag viert, en hoe belangrijk het voor hen is, en ook voor mij.
In een zaal in het gemeentehuis, tijdens de coronamaatregelen, overhandigde een functionaris van de gemeente Olst- Wijhe me mijn Nederlandse paspoort met een boeket bloemen en een Nederlandse vlag. Dit was de afsluitende fase van een reeks ingewikkelde en treurige gebeurtenissen voor mij.
Mijn gevoelens toen ik mijn Nederlandse vlag ontving, waren compleet anders dan mijn gevoelens ten opzichte van de andere Nederlandse vlaggen die ik zag wapperen aan huizen.
Het was mijn eigen Nederlandse vlag!
Hier verandert er iets voor elke vluchteling en elke inwoner, alsof je op een knop ‘vernieuwen’ drukt! De dag van de vrijheid komt, en ik loop alleen door Olst, mijn dorp.
Ik kan nu echt zeggen dat ik de Dag van de Vrijheid voel, alsof het tot het allerdiepst mijn cellen binnenkomt. Ik begrijp nu de betekenis van vrijheid in Olst ook in zijn praktische toepassing, niet theoretisch. Ik ben uit de gevangenis van de grote dictator naar de vrijheid gekomen, van vuile oorlog naar vrede
Ik begrijp de betekenis van opoffering van al die mannen en vrouwen in het verleden, zodat dit land deze vrijheid, veiligheid en prachtige schoonheid verdiend heeft.
Ik begrijp nu de betekenis van opoffering, zodat uw kinderen en degenen die na u geboren worden in vrede en veiligheid kunnen leven.
Het belangrijkste dat ik begrijp, is de betekenis van opoffering voor absolute vrijheid en eeuwige vrijheid voor de mensheid.
Nederland was niet het enige land dat in 1945 haar vrijheid terugkreeg, maar Nederland schonk de herwonnen vrijheid ook aan de wereld.
Het legde aan de wereld uit wat het betekent om een land weer prachtig op te bouwen, op het bloed van degenen die daarvoor opofferingen hebben gebracht.
Nederland droeg het vaandel van vrijheid terecht ook over aan de wereld. Mijn aanwezigheid op Nederlandse bodem in het lieflijke Salland, duizenden kilometers verwijderd van mijn moederland, is het bewijs hiervan.
Dit is wat mijn kinderen zullen leren wanneer ze de Nederlandse vlag ooit ergens zullen kunnen hijsen.
