“Hier heb ik vroeger wel een keer of twintig gespeeld,” begon hij vanaf het podium, “maar ik herken er helemaal niks meer van.”
Waarop iemand uit het publiek riep: “Ja, het is ook een ander gebouw!”
Dulfer: “O gelukkig, dan ligt het niet aan mijn geheugen. Even kijken op mijn papiertje wat ik nog meer moet zeggen…”
Man, man, man, wat een energiek optreden. Als hij na het laatste nummer een soort van verplicht even het podium afgaat om terug te kunnen keren voor de toegift, zie je ineens de weifelende oude man, bang om over een kabeltje te struikelen. Maar die leeftijd waren we tijdens de show compleet vergeten. Daar stond gewoon een energieke man wiens lichaam helemaal vergroeid lijkt met zijn tenor saxofoon.
Met zijn band bracht hij jazz, funk en rock and roll, waarmee hij door zijn muzikale verleden grasduinde, maar het was geen parade van wat we al kenden. Het werd een avondvullende show vol muziek die deels ook ter plekke bedacht werd. De band had er echt lol in. Glimlachend stormden ze door het repertoire heen, waarbij ik – vermoed ik – heel veel geïmproviseerd werd. De gitarist schiet in een loopje, Dulfer pikt het op met een riff. Met bassist en drummer die die de boel bij elkaar hielden. Met vrije impressie in diverse solo’s van álle bandleden. Je zag ze vol bewondering naar elkaar kijken, verrast over wat ze vanavond weer uit de hoge hoed toverden.
Dat kan alleen als je intens met elkaar bezig bent. Ineens komt dat loopje terug in de gitaarsolo en dan weet je als saxofonist dat je er weer bij moet. Hoe beter je bent als muzikant, hoe meer je kunt afwijken van de begaande paden. Je vindt de hoofdroute altijd wel weer terug.
Gitarist Jerôme Hol is er veel te jong voor, anders had ie Hendrix weggespeeld op Woodstock. Drummer Hans Eijkenaar speelde ook voor Anouk en sleepte recent de award voor beste Fusion/World drummer binnen. Bassite Phaedra Kwant levert virtuoos basspel. En Koen Schouten, wat een topper moet je zijn als je met je baritonsax naast Dulfer staat en dan toch óók de show steelt.
Dulfer stond in de kleine zaal van Hedon. Hoe kan dat nou! Die man – en zijn band – verkopen toch ook de grote zaal stijf uit? Maar blijkbaar niet. En eerlijk: het optreden werd er een soort van knusser van. Je zou denken dat dat niet past met dampende sax-solo’s, maar dus wel. Wat mij betreft was het mooiste nummer, het up tempo stuk dat hij schreef voor dochter Candy toen die 1,5 jaar oud was. Knus nummertje 😉 met als bijkomend geluk dat Dulfer niet een meneer is in de jazzwereld en de sax-muziek, hij heeft via Candy ook gezorgd voor zijn nalatenschap.
Bekijk hier zijn hele tour: www.hansdulfer.com/tour
