Ik ben aan het opruimen. Vooral spullen waarvan ik niet wist dat ik ze bewaarde. Zo vond ik een exemplaar van weekblad Groene Amsterdammer uit 1977. Op de voorpagina een foto van actievoerders bij kerncentrale Borssele. Ik sta er ook tussen met een protestbord. En met veel haar.
We bivakkeerden daar een paar dagen. Alles verliep rustig en vreedzaam. Politie was in geen velden of wegen te bekennen. Zo nu en dan kwam een journalist langs. Waren wij blij mee. We leerden de bewaking van de kerncentrale kennen. Ze kwamen regelmatig even langs om poolshoogte te nemen. Soms maakten we een praatje.
45 jaar later, 2024. In Montferland zijn protesten tegen de komst van een Asielzoekerscentrum, een AZC. Op de avond dat de gemeenteraad daarover gaat beslissen gooien demonstranten vuurwerk naar de politici. Een teken van de sfeer van deze tijd? Wie hebben die sfeer gecreëerd? En wie zwijgen na deze laffe daad als het graf?
Zij die bij andere gewelddadigheden zo graag vooraan staan bij de camera’s om hun afschuw uit te spreken tegen het wangedrag van DIE mensen. En dat die het land uitgezet moeten worden. Ik heb hun verontwaardiging nu niet gehoord. Laf gedrag.
(Lees verder onder afbeelding)
Ook 45 jaar later in 2024. Een groep van 30 inwoners van Olst-Wijhe laat met een spandoek bij het gemeentehuis de raadsleden weten dat vluchtelingen welkom zijn in de gemeente. Geen politie, geen gedoe. Rustig en met een duidelijke boodschap. Zo kan het ook.
In Olst-Wijhe is onlangs het gemeentehuis anderhalve week beveiligd. Na meerdere dreigementen van een inwoner richting medewerkers van de gemeente. Ik weet niet wat de aanleiding is. Het is wel triest dat het blijkbaar zo ver moet komen. Hopelijk is alles achter de schermen op vreedzame manier opgelost.
Bedreigingen zijn trouwens voor veel politici niet vreemd meer. Ook op gemeentelijk niveau. Ik vermoed dat ook politici in Olst-Wijhe hiermee te maken hebben. Veelal zijn het anonieme bedreigingen. Gemakkelijk gemaakt vanuit een luie stoel. Achterklep23 die zo nodig dreigende taal richting een politicus moet uitslaan omdat ‘iets ’ hem ( ja vaak een hij) niet bevalt. Niet het lef hebben om onder eigen naam zoiets te uiten. Lafbek.
Ik heb respect voor mensen die nog raadslid of wethouder willen zijn. Over ingewikkelde kwesties moeten zij besluiten nemen. Er is gebrek aan geld. Dan is er altijd wel een groep die ontevreden is. Een heel klein deel daarvan roert zicht dan. Anoniem.
Anoniem iets zeggen is laf. Iets niet zeggen vind ik soms ook laf. Op een plek, waar even gewacht moet worden, komt een moeder met meisje van plm. 4 jaar. Er staat een blokkendoos. “Spelen”, zegt de moeder. Vervolgens duikt ze zelf in haar telefoon en schenkt het kind geen blik waardig. Het meisje zoekt voortdurend contact door vragen te stellen. “Kijk eens?” Met tegenzin haalt de vrouw even de ogen van het scherm. Ik vind daar iets van. Maar zeg niets. Ook beetje laf.
Ik schrijf er nu wel over. Onder mijn eigen naam. Benieuwd of dat nog een anonieme scheldpartij oplevert.
Mooi gedaan Gosse, goed dat je je stem laat horen. Veel mensen lezen jouw stukjes en wellicht doen ze er iets mee in positieve zin!