Een try-out-vorstelling, ‘maak kennis met…’ is de formule om ‘relatief’ onbekende cabaretiers te zien. Inderdaad hadden mijn gezelschap en ik nog nooit gehoord van deze dame. Het is dan ook niet leuk om eerst te gaan googelen; onbevangen gaan kijken!
Op de flyer staat Berit afgebeeld met een plastic kraag om , van het soort dat honden om krijgen van de dierenarts na een operatie om zichzelf niet te verwonden en de genezing goed te laten verlopen. Daarin kon ik na afloop wel wat parallellen vinden. Berit Companjen kondigt zichzelf enthousiast aan in de coulissen: “Ze staat te trappelen op haar te korte pootjes, hier is ze! “ We zien een korte, redelijk gevulde dame, die dit uiterlijk ook dankbaar gebruikt voor een voorstelling vol zelfspot, maar ook zoekende onzekerheid. Ze legt het publiek ook meteen uit dat ze een ‘heel druk hoofd’ heeft, waar de gedachten en associaties over elkaar heen buitelen. Lijkt mij wel een handige eigenschap voor een cabaretier.
Raad wordt gevraagd aan de mensen op rij één, dan weet je natuurlijk ook dat je aan de beurt bent! Natuurlijk wordt Berit niet veel wijzer van de antwoorden op de diverse vragen over relaties, opvoeding, sociaal gewenste aangepastheid, maar kaatst met veel adremme humor de bal de zaal weer in. Herkenbare grappige en gênante situaties passeren de revue. Haar man, die heel anders denkt, haar lijf (lengte, omvang en ongeduld) een kind baren als je 40 bent, bezoekjes aan de gynaecoloog, te krappe paskamers, geloof op de Biblebelt, het wonen in Ermelo. Daar waren vroeger veel tehuizen, trouwens “s Heeren Loo zit er nog: hier wonen mensen met een verstandelijke – en/of andere beperking. Dus “iedereen is gek en doet maar wat, daartussen val ik niet op. En was het HOFtheater niet ook eerst een psychiatrisch ziekenhuis? “
En als je dan hardop zegt wat je allemaal denkt, tja, dan maak je nogal eens ongemakkelijke maar ook hilarische momenten mee! Soms zoveel, dat je moe wordt van jezelf. Dan last Berit heel onverwacht een korte pauze in, om te resetten. Dat duurt 30 seconden of iets langer, even een dansje maken, een spekkie naar binnen werken, maar te kort om naar de wc te gaan. En hup: in volle vaart weer verder!
Ietwat duizelig , maar met een grote glimlach kwamen we de zaal weer uit. En zeiden hardop tegen elkaar: Berit Companjen, wat een leuke avond heeft ze ons bezorgd!
