Wanneer ik dit stukje schrijf, ben ik bijna 33 weken zwanger. Tot nu toe mag ik mezelf gelukkig prijzen met de weinige complicaties die ik daarbij ondervind. Zeker als ik de verhalen van sommige andere (aanstaande) moeders hoor. Tot voor kort werkte ik dan ook evenveel uren als voordat ik zwanger werd.
Vage klachten
Wel had ik steeds meer last van vermoeidheid. Ondanks dat maakte ik trouw iedere lunchpauze een korte wandeling. Je bent er dan even tussenuit en krijgt gelijk wat zonlicht en beweging. Niet dat ik het laatste tekort kwam, want als chemisch analist beweeg en loop ik genoeg op het werk. Het kwam steeds vaker voor dat ik op het verste punt van mijn wandeling spijt kreeg. Maar dan moet je natuurlijk nog wel teruglopen. Ook vergat ik geregeld dingen die ik wel zou moeten weten. Gelukkig heb ik lieve, begripvolle collega’s. Ik schreef deze klachten toe aan de zwangerschap en de zogeheten zwangerschapsdementie.
Te laag
Begin mei was ik op controle bij de verloskundige. Daar werd dit keer ook mijn ijzergehalte gemeten. Een standaard procedure in dit stadium van de zwangerschap. Uitslag: mijn ijzergehalte was/is veel te laag. Dit verklaart ook mijn klachten, want die horen bij een te laag ijzergehalte. Zeer waarschijnlijk is dat weer een gevolg van de zwangerschap. Toch voelt het fijn om een diagnose te hebben. (En een recept van de apotheek voor ijzertabletten.) Ik was me dus niet aan het aanstellen, zoals ik mezelf soms ten onrechte wijs maakte.
Minder werken
Mijn man, een vriendin en een paar collega’s riepen al langer dat ik rustiger aan moest gaan doen. Iets dat ik best moeilijk vind. Toch heb ik onlangs een gesprek gehad met mijn teamleider. Afgesproken is dat ik tot aan mijn verlof halve dagen ga werken. Al na één dag merkte ik verschil. Achteraf gezien had ik dit eerder moeten doen. Maar dat is achteraf.
Lees hier de andere reflecties van Liesbeth.
Bezoek ook haar website.
