Vanaf de camping wacht me een korte pittige wandeling naar de 21 meter hoge uitkijktoren bovenop De Hulzenberg in het mooie Montferland. Eenmaal boven heb je er een prachtig uitzicht over de wijde omgeving, maar om heel eerlijk te zijn zoek ik liever de begane grond op met soms onverwachte ontmoetingen in de natuur. En ook al zie je niets, dan nog is alles wat je dan wel ziet meer dan de moeite waard.
Hier ga ik het mulle zandpad op naar boven. Aan de rand van het Bergherbos zal vast wel een mooi plekje te vinden zijn vanwaar ik de omgeving goed in me op kan nemen. Kijk en dat bedoel ik. Daar bij die solitaire eik zijn twee torenvalkjes druk aan het bidden. En kijk daar, die twee kraaien zitten de beide torenvalkjes weer lastig. Maar ho, nu weet ik wat er gaande is. Ik denk dat er in de eik een predator zit die bezig is met een nest jonge tornvalkjes. Dat is de oorzaak van die stootduiken van de kraaien en ook snelle scheerduiken van de valkjes over de boomtoppen. Om de predator te verjagen natuurlijk. En dan ineens komt er een havik uit de kruin met een jong torenvalkje. Eten of gegeten worden, het hoort bij de natuur.
Kijk een kleine parelmoervlinder, en daar nog twee. Oh het zijn er wel tien op dit pad. Mooi! Het is toch een schaarse soort. Hier ben ik boven en loop nog een stukje tot de uiterste hoek van de inham van het bouwland met het Bergherbos. Het weggetje is de Boterweg en deze is vroeger ‘verhard’ met grove grindstenen, waarschijnlijk gewonnen uit een zandige grindlaag bij een (vroegere) rivier. En kijk, er is maar een plantje dat tussen het grind wil groeien! Het is schijfkamille en wel heel bijzonder om het over een paarhonderd meter te zien.
Zo en nu sta dan eindelijk in de uiterste hoek van de inham met een prachtig uitzicht over de omgeving. Onderweg heb ik al de reeënpaadjes gezien in de rogge en gerstpercelen. Kom maar op zou ik zeggen. Ree, vos, marter, das of wolf die wil ik wel zien vanavond. Die laatste is hier al eens getraceerd met gps. Hé, daar komt een zwarte tor op mijn shirtje zitten. Ach dat is een mooie wortelboktor. ‘Scheer je weg!” en daar gaat ie eindelijk.
En direct daarna sta ik als verstijfd. Op veertig meter van me staat een mooie jonge zwart reetje!!! Door die vervelende boktor ben ik nu te laat met de camera. We schrikken van elkaar. Hij kijkt me recht in de ogen, dan even opzij en weer kijkt hij me aan. Ik kan niks doen terwijl de camera voor het grijpen ligt. De patstelling duurt zo’n tien seconden. Één beweging van me en hij is weg. Loop nu maar gewoon de rogge in, please… En dan kijkt hij me nog eens aan, kijkt me nog eens aan, het is nieuw voor hem, maar draait zich dan toch om en weg is hij, het veilige bos weer in. Wat jammer zeg, maar wat was dat een mooie waarneming!
En ik ben nog niet bekomen van deze bijzondere ontmoeting of ik moet me al weer schrap zetten. Een boswachter rijdt daar beneden in een slakkengangetje onderlangs de flank van de Hulzenberg. Nu wordt het menens en snel maak ik me klein. En dan, zodra het gevaar geweken is, maak ik me snel uit de voeten. Snel in het tweedonker terug naar de camping. Snel een lekker koud biertje….
